IN DUTCH – SAINT PHILARET OF NEW YORK, THE NEW CONFESSOR – LENTEN EPISTLE TO PATRIARCH ATHENAGORAS (1968).

21 mei / 3 juni 1968
UW HEILIGHEID:

Op de vreugdevolle dag van Pascha, wanneer onze Heilige Kerk de Feestdagen en het Feest der Feesten viert, kondigen alle Primaten van de Heilige Kerken van God hun kudden de vreugde van de Verrijzenis van Christus aan.
In overeenstemming met deze traditie heeft Uwe Heiligheid dit ook gedaan.
De vreugde van de opstanding wordt echter, zoals aangekondigd door Uwe Heiligheid, afgezwakt voor de ijveraars van de Orthodoxie door het andere nieuws dat u aan de Orthodoxe wereld aankondigde als “een extra vreugde”.
U verkondigde uw besluit om door te gaan met het bijeenroepen van een “Grote Synode” met het doel “de Kerk te vernieuwen en de eenheid van alle Christelijke Kerken te vestigen”.
Onder bepaalde voorwaarden zou dit voornemen van de Oecumenische Troon om een Grote Synode van de vertegenwoordigers van alle Orthodoxe Kerken bijeen te roepen, een gelukkige gebeurtenis kunnen zijn.
Maar niet elke roeping van een concilie brengt vreugde, en niet elke Grote Synode, hoe goed alle autocefale kerken ook vertegenwoordigd zijn tijdens haar zitting, werd geëerd door de erkenning van de Kerk als het uiten van haar authentieke stem, trouw aan de tradities van de apostelen en de Heilige Vaders.

Daartoe dient elke nieuwe synode volledig in harmonie te zijn met de vroegere Oecumenische Raden. Het lijkt erop dat de vertegenwoordiging van kerken op het concilie van Efeze, waar Dioscorus voorzat, vol genoeg was; het staat echter in de geschiedenis bekend als de ‘rovers synode’.
De genade van de Heilige Geest verlicht een synode en maakt haar stem de stem van de orthodox-katholieke kerk, alleen wanneer deze is bijeengekomen om, in overeenstemming met de heilige traditie, vernieuwende willekeurige doctrines, onderdanigheid aan de machtigen van deze wereld, en de introductie in de kerk van een wijdverbreide fout.

In de aankondiging van Uwe Heiligheid is het echter niet een oproep tot versterking en verspreiding van de orthodoxie in het licht van opkomende nieuwe fouten, maar integendeel, de introductie van nieuwigheden die u “de vernieuwing van de kerk” noemt .”

Uwe Heiligheid spreekt ook heel vaag over “de vestiging van de eenheid van alle christelijke kerken”, alsof u zich er niet van bewust bent dat ze allemaal erg verschillen van de orthodoxe kerk, en inderdaad van elkaar.

Zo maakt u de vermenging van de waarheid met de dwaling die “oecumene” wordt genoemd, het doel van de toekomstige synode.
Maar de Heilige Kerk leert ons dat eenheid met heterodox alleen wordt bereikt wanneer zij “hebben gedacht dat de ware Kerk van henzelf is en daar in Christus geloofden en het mysterie van de Drie-eenheid hebben ontvangen.En dat al deze mysteriën geheel en al waar en heilig en goddelijk zijn, is zeer zeker, en daarin is de hele hoop van de ziel gevestigd, hoewel de aanmatigende stoutmoedigheid van ketters, die zich de naam van de waarheid eigen maken, ze durft toe te passen” ( 57/68 Canon van Carthago).
In 1965 waren we al verplicht om onze stem te verheffen tegen bepaalde daden van Uwe Heiligheid die de tegenwoordig modieuze dwaling van “oecumene” ondersteunen, die zo wijdverbreid is geworden dat het verspreiden ervan een rage is geworden en dus een navolging van de “brede weg” van deze wereld” waartegen we werden gewaarschuwd door onze Heiland (Matt. vii. 13-14).
In de huidige paasboodschap van Uwe Heiligheid, evenals in andere verklaringen van U, horen we met smart diezelfde stem, die stem die ons roept om niet het smalle pad van verlossing te betreden door te getuigen van de enige waarheid, maar die ons roept om de “brede weg” van eenheid te volgen met degenen die verschillende dwalingen en ketterijen koesteren, en over wie de apostel Petrus zei dat vanwege hen “over de weg van de waarheid slecht gesproken zal worden” (11 Petrus ii. 1-2) .
Dit is niet wat de Heilige Kerk ons heeft geleerd door het voorbeeld van heiligen als Maximus de Belijder en Markus van Efeze, die de orthodoxie verdedigde tegen elk compromis met betrekking tot de leer.
We zijn op dit moment allemaal getuige van welke beproevingen, van welke innerlijke verzwakking en van welke groei van nieuwe fouten de Rooms-Katholieke Kerk is gebracht door haar recente Tweede Vaticaans Concilie, dat ongeveer dezelfde doelen had als Uwe Heiligheid voor de toekomstige grote Synode.
In plaats van terug te keren naar de orthodoxie, zocht de roomse kerk naar “vernieuwing” om zich aan te passen aan de moderne samenleving, haar verleidingen en kwalen en heeft ze deze ziekten dus opgenomen in haar eigen leven, dat nu meer en meer grenst aan spirituele anarchie.

Moge de Heer ons behoeden voor het introduceren van dergelijke struikelblokken in het leven van het orthodoxe volk!
Voor ons, die lid zijn van de Russisch-orthodoxe kerk, wordt een dergelijke verwarring maar al te goed herinnerd door de activiteiten van de “Renovatie Beweging” of “Levende Kerk”.
Dit verscheen in Rusland na de revolutie en werd gesponsord door de atheïstische Sovjet Regering, die vijandig staat tegenover alle religies.

Het doel was om de Kerk van binnenuit te verzwakken.

Haar aan te passen aan het communisme en haar haar politieke en economische doelen te laten dienen, ongeacht de orthodoxe doctrines en canons.

Godzijdank heeft de consensus van de Russische gelovigen eindelijk deze verleiding van het onheilige modernisme afgewezen.

We zouden graag willen geloven dat de vertegenwoordigers van de orthodoxe kerken, die zich bewust zijn van die ongelukkige historische ervaring van de Russische kerk, en getuige zijn van de huidige gebeurtenissen binnen de roomse kerk, op hun hoede zullen zijn om diezelfde gevaarlijke weg niet te volgen.
Daarom zullen we niet verder ingaan op de twijfels die in dat opzicht zijn veroorzaakt door de paasboodschap van Uwe Heiligheid voordat we kennis nemen van de beslissingen van de Prov Synode Conferentie die door Uwe Heiligheid is bijeengeroepen.
We zijn echter van mening dat het onze plicht is om Uwe Heiligheid en degenen die onder uw voorzitterschap bijeen zullen komen te waarschuwen, zelfs nu, dat hoe breed het kiesdistrict van de Grote Synode die u roept ook zal zijn, het geen wereldwijde orthodoxe autoriteit, omdat de authentiek representatieve stem van de grootste kerk in aantal gelovigen, de Russisch-orthodoxe kerk van martelaren, daar niet zal worden gehoord.
Er zullen natuurlijk op de zittingen van het Prosynodecomité en op de Grote Synode zelf bisschoppen zijn die de titels van Russische bisdommen dragen, maar men mag niet erkennen dat zij enig recht of gezag hebben om dit te doen.
De geschiedenis van de Christelijke Kerk kent geen ander voorbeeld van zo’n innerlijke slavernij van de Kerk door Haar vijanden als die welke door het Moskouse Patriarchaat aan de wereld werd gepresenteerd.
Het verdraagt niet alleen gelaten de vervolging van de religie, die begrijpelijk is, maar het heeft zich ook in dienst gesteld van de leugens van de atheïsten, de vervolgers van het geloof prijzen alsof ze het vrijheid schonken, de kwelgeesten van de natie als zijn weldoeners, en de aanstichters van wereldconflicten en onrust als vredestichters.
Hoewel de communisten zelf de ontelbare misdaden van Stalin hebben onthuld als een moordenaar die ongeëvenaard is in de geschiedenis van de wereld, heeft het Moskouse Patriarchaat hem geprezen als een voorbeeldige en deugdzame leider gekozen door God.
Terwijl de hele wereld weet dat het Moskouse Patriarchaat beweerde 20.000 kerken te hebben toen het toegang zocht tot de Wereldraad van Kerken, is het voor niemand een geheim dat amper een derde van dit aantal nog open is.
Het is verder bekend dat, terwijl ze werden gesloten door de Sovjetautoriteiten, vertegenwoordigers van het Moskouse Patriarchaat talrijke verklaringen aflegden die beweren dat het nieuws over de sluiting van kerken werd verzonnen door de vijanden van de Sovjets.
De waarheid over de situatie van de kerk in de USSR is nu algemeen bekend als gevolg van verschillende verzoekschriften die in het westen zijn ontvangen, van de open brief van de twee Moskouse priesters en van andere documenten. Hun authenticiteit wordt bevestigd door de reactie van de bisschoppen van het Patriarchaat van Moskou.
Uit al deze bronnen blijkt duidelijk dat de atheïstische regering, via volgzame bisschoppen, een kunstmatige hiërarchie heeft gecreëerd die nu niet alleen zwijgt over de misdaden van de burgerlijke autoriteiten, maar zelfs actief met hen samenwerkt in hun missie.
Onlangs zijn de brieven van aartsbisschop Hermogen, voorheen van Kaluga, bekend geworden. Hij verklaart openlijk aan patriarch Alexis dat de echte reden voor zijn ontslag uit zijn zetel geen misdaad, geen zwakte in zijn regering en geen canonieke overtreding was, maar het verzoek van Kuroyedoff, voorzitter van het Comité voor Religieuze Zaken bij de Raad van Ministers van de USSR

De aartsbisschop legt de reden voor een dergelijk verzoek uit: “De eerste oorzaak voor complicaties was mijn weigering aan de afgevaardigde om hem te helpen bij het sluiten van de kerk in het dorp Loenatsjarsk bij Tasjkent.” Hij stelt dat er na zijn overplaatsing naar een ander bisdom complicaties zijn ontstaan met de afgevaardigde van de regering.

De slavernij van de Moskouse hiërarchie is vooral duidelijk in het volgende geval, genoemd in de brief van aartsbisschop Hermogen aan patriarch Alexis van 20 februari 1968. Hij citeert de suggestie die hij ontving van een permanent lid van de synode, nu overleden, metropoliet Pitirim van Krutitzy: “Om complicaties te voorkomen, handelt u als volgt: wanneer een priester of een lid van een parochieraad u over een kerkelijke kwestie bezoekt, luister dan naar hem en stuur hem dan naar de afgevaardigde met dien verstande dat hij zal terugkeren voor jou van hem. Als hij terugkomt en dit aan u wordt gemeld, bel dan de afgevaardigde en vraag hem wat hij uw bezoeker heeft verteld. En wat de afgevaardigde hem vertelde, vertel jij hem ook.”

Zo instrueerde de bisschop van de eerste rang na de patriarch een diocesane bisschop hoe hij moest optreden als spreekbuis voor zijn geestelijken en gelovigen in het bestuur van de kerk, door de bevelen van een atheïstische vijand van de kerk, een vertegenwoordiger van de communistische macht die als een van haar doelen de volledige vernietiging van religie heeft.

Als aartsbisschop Hermogen heeft geweigerd zich in de positie van een blinde uitvoerder van de bevelen van een vijand van de kerk te plaatsen en als gevolg daarvan zijn zetel werd ontnomen, hebben de patriarch van Moskou en zijn medewerkers zich integendeel allang volledig overgegeven aan de bevelen van de communisten, die aan al hun wensen en instructies voldeden.
Misschien wilden ze aanvankelijk alleen God dienen.
Maar de daaropvolgende vervolging heeft hen gedwongen om ook Belial te dienen, dus in strijd met de waarschuwing van de heilige apostel Paulus (11 Kor.vers 14).

Het zou hun echter spoedig duidelijk moeten worden dat, volgens de woorden van onze Heiland, “. . . niemand kan twee heren dienen: want hij zal de ene haten en de andere liefhebben; anders zal hij de ene vasthouden en de andere verachten’ (Matt. vi. 24).
Maar de zonen van de duivel tolereren niet degenen die de voorkeur geven aan God, en daarom zijn de leidende bisschoppen van Moskou, om redenen van zelfbehoud, of ze het willen of niet, gehoorzaam aan hen geworden en niet in de eerste plaats aan God.
Om deze reden zou hun stem in een Grote Synode niet de vrije mening van de Kerk uitdrukken, maar in veel gevallen de gedachten van Haar vijanden, die hen domineren.
Hoewel voor degenen die de werkelijke situatie niet kennen, of niet willen weten, de titel van de Kerk van Rusland achter die stem lijkt te staan, konden wij, ons bewust van de feitelijke stand van zaken, niet erkennen als geldig of bindend in een van beide, canonieke of morele zin, elke beslissing die is genomen met de deelname van bisschoppen die tot slaaf zijn gemaakt door atheïsten.
We hebben de plicht om Uwe Heiligheid zelfs nu nog op de hoogte te stellen van al het voorgaande, en we blijven, Uwe Heiligheid’ nederige dienaar,

Metropolitan PHILARET