Cyprianisme: Crypto-oecumene – de Ketterij van onze tijd Cyprianism:Crypto-ecumenism in Dutch

door Protopresbyter Victor Melehov

In 1984 brak bisschop Cyprian (Koutsoumbas) van Oropos en Fili (voorheen van het Callistitische Schisma) met zijn voormalige broeders en richtte hij zijn eigen synode op, de ‘synode van de verzetsmensen’, ook wel bekend als de ‘Cyprianitische synode’.

Met dit evenement kwam een geheel nieuwe uitdaging voor de Ware Orthodoxe Kerk van Griekenland. De ecclesiologie die door metropoliet Cyprianus werd ontwikkeld, leek tegen de oecumene in te gaan, maar diende in feite om de ware orthodoxen te ontwapenen om het te accepteren, zij het in een versluierde versie.

Op het eerste gezicht lijkt het Cyprianisme een “middenweg”-ecclesiologie te bieden aan degenen die willen vermijden om de “wereld orthodoxie”, van het Sergianisme tot de “Nieuwe Kalender”, tot de oecumene hard te beoordelen. In bepaalde gevallen biedt de ecclesiologie van het Cyprianisme speciale troost aan degenen die vanuit de rechtsgebieden van de “wereld orthodoxe” naar de echt-orthodoxe jurisdicties komen.

Voor veel van zulke geestelijken en leken is het moeilijk toe te geven dat ze het bij het verkeerde eind hadden in die mate dat ze niet in de Ware Kerk van Christus waren. Zonder serieus na te denken over de gevolgen van hun zichzelf tegensprekende ecclesiologie, troosten ze zichzelf met het verkeerde perspectief dat ze een gebrekkige of noodlijdende kerk verlieten om zich bij een zuiverdere versie aan te sluiten – een ware orthodoxe jurisdictie. Deze fout belemmert niet alleen hun eigen redding, maar het infecteert ook de ware orthodoxe jurisdictie met het virus van “crypto-oecumene“.

Crypto-oecumene is een sluwe en subtiele vorm van oecumene, dezelfde ketterij die in 1983 werd vervloekt door de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland (ROCOR) onder leiding van onze heilige hiërarch, metropoliet Philaret.

Hoewel de term zelf relatief nieuw is, zal hij in de komende tijd waarschijnlijk dienen als een geschikte beschrijving voor andere ketterijen die gericht zijn op de Ware Orthodoxe Kerk. Cyprianisme is inderdaad een sluwe en subtiele vorm van oecumene. Hoewel ze beweren in “verzet” te zijn (tegen de Nieuwe Kalender Staatskerk van Griekenland), behouden Cyprianieten nog steeds een relatie met, en een positie binnen, dezelfde Moederkerk (dwz de Nieuwe Kalender Staatskerk van Griekenland).

Terwijl ze hun behoefte bevredigen om zulke fouten en ketterijen als de Nieuwe Kalender en Oecumene te “verzetten”, door hun eigen afzonderlijke synodale administratie te houden, ze beweren nog steeds deel uit te maken van de Moederkerk, die ziek is.

Het doel van dit artikel is om de fout van de Cyprianische ecclesiologie te onthullen, en van degenen die deze tot op de dag van vandaag beoefenen. De kerk kan onmogelijk ziek of ziek zijn. Degenen die ketterij aanhangen, hebben de geestelijke dood omarmd. Ze kunnen niet binnen de kerk zijn. Ze kunnen de kerk niet vertegenwoordigen. Ze staan buiten de kerk. Door de oecumene niet als een ketterij te veroordelen, maar het eerder als een vorm van kwaal te willen definiëren, wordt de ketterij van het cyprianisme oecumene.

Alle zogenaamde kerken van de “Wereldorthodoxie” hebben de oecumene aanvaard.

Oecumene een kwaal noemen is een sluwe en subtiele misleiding. Het dient alleen om christenen te ontwapenen door te geloven dat ze binnen de “zieke” (dwz ketterse) Moederkerk moeten blijven om te “verzetten” of “van binnenuit te vechten“.

Natuurlijk is het gemakkelijker, en misschien aantrekkelijker voor degenen met een compromitterende instelling, om het Cyprianitische standpunt in te nemen. Men is niet verplicht om te zeggen: “Er is ketterij daar, en je moet vertrekken”, en dan de aanval van argumenten te ondergaan over het al dan niet hebben van deze ketterse instellingen.

Het is veel populairder om te zeggen: “Ja, er zijn hier problemen, maar we moeten van binnenuit vechten om ze te corrigeren.” Hoewel het nemen van deze populistische tactiek minder problematisch is, geeft het niemand enig voordeel. De waarheid wordt vermeden en zielen kunnen verloren gaan. De Cyprianitische ecclesiologie is er een van compromissen, geworteld in ketterij.

Sommigen zullen zeggen dat het Cyprianisme slechts een “Griekse kwestie” is. Aan zulke mensen zullen we laten zien dat het Cyprianisme lang geleden de grenzen van Griekenland en zijn etnische diaspora heeft verlaten. Sinds 1994 heeft het ROCOR catastrofaal geïnfecteerd en vernietigt het momenteel de zielen van degenen die gehecht zijn aan het schisma van Metropolitan Agafangel.

Dan zijn er mensen die het cyprianisme afdoen als louter een stelling, geen ketterij, noch een leerstelling, maar slechts een persoonlijke mening van metropoliet Cyprianus, die zelfs de Cyprianische synode van degenen in het verzet niet zou volgen.

Laten we aan zulke personen de vraag stellen: als de paus van Rome zich zou bekeren en de rooms-katholieke ketterij vandaag zou opgeven, maakt dat zijn vroegere ecclesiologie dan minder ketters om door anderen te worden overgenomen?

Bovendien is een proefschrift slechts een onbeproefde verklaring in theorie. Cyprianisme is verre van dat. Afgaand op hun naam, houdt de Synode van Diegenen in het Verzet nog steeds vast aan dezelfde ecclesiologie en te oordelen naar het aantal leden over de hele wereld, is deze ecclesiologie in populariteit gegroeid.

In 1994 nam ROCOR officieel de ecclesiologie van de synode van de verzetsmensen aan als zijn eigen ecclesiologie. Recenter, in overeenstemming met deze officiële ecclesiologie van ROCOR sinds 1994, creëerde Metropoliet Agafangel zijn hele “ROCOR-A” synode met de goedkeuring en deelname van de bisschoppen van de synode van degenen in het verzet. Dus, hoe is het Cyprianisme slechts een stelling?

Hoe komt het dat het Cyprianisme in 1994 zo aantrekkelijk was voor ROCOR, en waarom ging metropoliet Agafangel in 2007 in schisma van zijn orthodoxe belijdende broeder-hiërarchen over dezelfde kwestie? Hoe komt het dat deze ‘Griekse kwestie’, deze ecclesiologie van een enkele Griekse bisschop die door zijn voormalige broeders en andere synodes werd verworpen en verworpen, nu de Russische Kerk is gaan besmetten?

In 1983 had de ROCOR-synode onder leiding van onze heilige Hierarch, Metropoliet Philaret, unaniem de volgende Anathema tegen Oecumene aangenomen:

Degenen die de Kerk van Christus aanvallen door te leren dat de Kerk van Christus is verdeeld in zogenaamde “takken” die verschillen in doctrine en manier van leven, of dat de Kerk niet zichtbaar bestaat, maar in de toekomst zal worden gevormd wanneer alle “takken” ” of sekten of denominaties, en zelfs religies zullen worden verenigd in één lichaam; en die het priesterschap en de mysteries van de Kerk niet onderscheiden van die van de ketters, maar zeggen dat de doop en eucharistie van ketters effectief is voor redding; daarom, aan degenen die willens en wetens gemeenschap hebben met deze bovengenoemde ketters of die hun nieuwe ketterij van de oecumene bepleiten, verspreiden of verdedigen onder het voorwendsel van broederlijke liefde of de veronderstelde eenwording van gescheiden christenen, Anathema!

Gedurende alle post-revolutionaire jaren van het bestaan van de ROCOR was dit de eerste duidelijke verklaring van zijn ecclesiologie met betrekking tot de hedendaagse tijd. De Heilige Hiërarch en Metropoliet Philaret had zijn bisschoppensynode ertoe gebracht deze belangrijke en historische maatstaf vast te leggen en te verwoorden, en de grenzen van het ware geloof af te bakenen.

Helaas, de ROCOR-bisschoppen van 1994, die zich wilden verenigen met het Patriarchaat van Moskou en erkend willen worden in de ogen van de ‘wereld orthodoxie’, vonden een dergelijke ecclesiologie een belemmering voor hun gewenste richting. Het officieel verwerpen van de Anathema van 1983 zou zeker dienen om te veel gelovigen te alarmeren en zou de beschuldiging naar beneden halen dat deze bisschoppen de richting van de kerk veranderen, opgericht door de vroegere geliefde Metropolitans.

In plaats daarvan kozen de ROCOR-bisschoppen van 1994 ervoor om “door te gaan”, zoals moderne politici liever zeggen, en een eenheid van geest met Met te verkondigen. Cyprianus’ ecclesiologie, en natuurlijk die van zijn synode. Ze gokten en redeneerden dat niemand zou beseffen dat hun nieuwe ‘ecclesiologie’ de geest van de Anathema van 1983 zou vervangen en tenietdoen; hun vroegere ecclesiologie. Het is ze gelukt. Een paar geestelijken huiverden, en een paar vertrokken. De rest ging door met feestvieren met hun nieuw gevonden Griekse vrienden, terwijl hun afgehakte, voormalige Griekse broeders met ongeloof toekeken. Slechts één ROCOR-bisschop protesteerde. Bisschop Gregory (Grabbe), die eerder met pensioen moest gaan, schreef het volgende:

“De dubieuze orthodoxie van Metropolitan Cyprian’s Group”
door bisschop GREGORY Grabbe

(Vertaald uit *Church News* [in het Russisch], nr. 5, sept. – okt. 1994, pp. 2-4.)

De krant *Pravoslavnaya Rus*, in nummer zeventien van het huidige jaar, publiceerde het besluit van de Russisch-orthodoxe kerk in het buitenland betreffende de totstandbrenging van een eucharistische communie in gebed met de groep oude kalenderisten onder leiding van metropoliet Cyprianus van Oropos en Fili.[1] ]

In de slotparagraaf licht het besluit de oorzaken toe die de Sobor tot deze stap hebben aangezet. In geen van de zes punten wordt echter vermeld dat de Sobor van 1975 besloot geen gemeenschap met de Griekse groepen te hebben totdat zij zelf verenigd waren, en de synode, die al werd voorgezeten door metropoliet Vitaly, bevestigde deze wijze beslissing opnieuw in de lente van 1993, dat wil zeggen slechts anderhalf jaar geleden. Iedereen is zich ervan bewust dat de Griekse fracties op geen enkele manier kunnen opscheppen dat ze al eenheid hebben bereikt, maar het huidige conciliaire besluit biedt geen enkele verklaring voor deze intrekking door de Sobor van zijn eerdere resoluties.

Zo staat in het Besluit: “Na beraadslaging en analyse van alle aspecten van deze vragen [met betrekking tot de geschiedenis en ideologie van deze groep][2] stelt de Bisschopsraad dat op dit moment, wanneer de afvalligheid zich verspreidt en de de zogenaamde officiële vertegenwoordigers van de Orthodoxie, zoals het Patriarchaat van Constantinopel en andere patriarchaten, bezwijken voor en het standpunt van de Modernisten en Oecumenisten omarmen, is het voor de Ware Orthodoxen erg belangrijk om zich te verenigen, samen een standpunt in te nemen en zich te verzetten tegen de verraders van de orthodoxie van de heilige vaders. In dit verband heeft de Bisschoppen Raad beslist:

“1) Om gemeenschap in gebed en de eucharistie tot stand te brengen met de Griekse oude kalendersynode van Metropolitan Cyprian, evenals met Zijne Genade, bisschop Photios van Triaditsa, die het Bulgaarse bisdom van de oude kalender leidt.” Bisschop Photios werd voor de Bulgaren ingewijd door dezelfde metropoliet Cyprianus, en dus is zijn legitimiteit afhankelijk van de legitimiteit van metropoliet Cyprianus. Het is van belang dat onze Sobor, terwijl hij op zoek was naar vereniging met de “echt-orthodoxe” Griekse groepen, geen enkele poging deed om zich te verenigen met de veel talrijkere en fatsoenlijke groep van aartsbisschop Chrysostomus (Kiousis) van Athene, die een Sobor heeft bestaande uit negentien bisschoppen.

Het tweede punt [van het besluit] betreft het informeren van de kudde in het buitenland over deze gebeurtenis.

In punt drie staat: “Tijdens de beraadslagingen werd ook rekening gehouden met de verklaringen van degenen die tegen de vakbond waren, waarin de vraag werd gesteld over de canoniciteit van de groep van Metropolitan Cyprianus en hun zogenaamd onorthodoxe leer over genade. ”

Afgezien van zijn persoonlijke leer over genade (meer hierover hieronder), is metropoliet Cyprianus ook beschuldigd van het prediken van de ketterij van chiliasme. Over de “canoniciteit” van deze groep is al genoeg gezegd en geschreven. Maar wat is dan hun “zogenaamd on-orthodoxe leer over genade”?

De weg voorbereidend voor een mogelijke vereniging met de kerk in het buitenland, ruim van tevoren, bracht Metropoliet Cyprianus een pamflet uit met de titel “Een ecclesiologische stelling, of een uiteenzetting over de leer van de kerk, voor de orthodoxen die zich verzetten tegen de ketterij van de oecumene”[3]. dat, afgaande op de titel van het pamflet, niets tegen een dergelijk programma in te brengen was. Het pamflet is behoorlijk fraai gedrukt, zelfs in het gebruik van de oude spelling [dwz pre-revolutionair]. Het werd op grote schaal verspreid en elk lid van de bisschoppen Sobor heeft ongetwijfeld een exemplaar gekregen. Met grote ontsteltenis moet men er echter op wijzen dat blijkbaar de leden van het Bisschoppen Comité die zelf de Griekse kwestie onderzoeken [4] en alle leden van de Bisschoppen Sobor samen, niet voldoende aandacht besteed aan het zogenaamde “tussen de regels lezen” van dit pamflet, dat rijk is aan oude teksten en handig is samengesteld, maar dat weinig verband houdt met de hedendaagse kerkelijke situatie. Bovendien is het duidelijk dat ze weinig aandacht hebben besteed aan de canoniciteit (zeer twijfelachtig) van de groep van Metropolitan Cyprian, want het onderwerp komt helemaal niet terug in de tekst van het Sobor-besluit. Evenzo blijkt het feit dat de commissie geen enkele rekening heeft gehouden met de motieven achter onze eigen eerdere resoluties, het onderwerp komt in het geheel niet tot uiting in de tekst van het Sobor-besluit.

Laten we nu proberen om precies vast te stellen wat voor soort orthodoxe metropoliet Cyprianus werkelijk belijdt en of men al dan niet met een zuiver geweten kan zeggen dat zowel hij als zijn synode * geheel vasthoudt aan exact dezelfde ecclesiologische en dogmatische principes als onze Russische Kerk buiten Rusland * (punt vijf van het Sobor-besluit).

In het hoofdstuk [van het pamflet] getiteld “De kerk en ketterij”, pagina twee, staat:

“Zondaars en degenen die het geloof verkeerd begrijpen, maar die niet zijn veroordeeld door kerkelijke actie, worden eenvoudigweg als zieke leden van de kerk beschouwd. De mysteries van deze niet-veroordeelde leden zijn als zodanig geldig, volgens de zevende

Oecumenische Raad, zoals bijvoorbeeld de voorzitter van de Raad, de heilige Tarasios, opmerkt: “[hun] wijding” “is van God.” [5] Later, in het derde hoofdstuk, gaat de auteur in op de kwestie, “De verdeeldheid in de kerk over de oecumene” – zoals hij het noemt.

Het lijkt vreemd om van een bisschop die zijn orthodoxie verkondigt het idee te horen dat de kerk “verdeeld” kan worden.

De Heilige Vaders hebben geleerd dat Zij altijd de ondeelbare Bruid van Christus was, is en zal zijn.

Men kan alleen van Haar wegvallen of met Haar herenigd worden door berouw.

Metropoliet Anthony [Khrapovitsky] benadrukte in het bijzonder aan zijn priesters de noodzaak om, na de biecht, het oude Absolutie Gebed te lezen dat het woord bevat: “Verzoen en verenig hem met Uw heilige Kerk”, waarmee hij aangeeft dat hij die zondigt, van de Kerk afvalt.

Hoewel een persoonlijke bekentenis persoonlijke morele valpartijen kan genezen, geneest het op geen enkele manier een openbare en hardnekkige neiging tot ketterij.

Metropoliet Cyprianus wijst er terecht op dat het begin van de ziekte de introductie van de westerse kalender in het leven van de Kerk in 1924 was. Maar later komt hij met een mening die op geen enkele manier overeenkomt met de huidige kerkelijke situatie. “De volgelingen van de vernieuwing van de feestkalender”, zegt hij, “zijn nog niet specifiek beoordeeld op een pan-orthodoxe manier, zoals voorzien door de orthodoxe kerk.

Zoals de heilige Nicodemos van de Heilige Berg schrijft, wordt de overtreder van gevestigde voorschriften als veroordeeld beschouwd, voor zover hij wordt beoordeeld door ‘de tweede entiteit (dat is het Concilie of de Synode).’ Sinds 1924, hebben de vernieuwers gewacht op het oordeel en zullen worden beoordeeld op basis van de beslissingen van de heilige concilies, zowel oecumenisch als lokaal, en, zeker, op basis van de kerkelijke uitspraken van de zestiende eeuw tegen wat toen pauselijke voorstellen waren voor veranderingen in de feestkalender.

*In dit opzicht hebben degenen die zich van de vernieuwers hebben afgescheiden, feitelijk de communie verbroken ‘vóór conciliaire of synodale uitspraak’, zoals is toegestaan in de vijftiende canon van het Eerste en Tweede Concilie. Dat wil zeggen, de vernieuwers zijn nog steeds niet veroordeeld.

Bijgevolg,**In dit opzicht hebben degenen die zich van de vernieuwers hebben afgescheiden, feitelijk de communie verbroken ‘vóór conciliaire of synodale uitspraak’, zoals is toegestaan in de vijftiende canon van het Eerste en Tweede Concilie. Dat wil zeggen, de vernieuwers zijn nog steeds niet veroordeeld.

[volgens de leer van Metropoliet Cyprianus],[6] *hun mysteries zijn geldig.*[Nadruk van mij.][7]

Metropoliet Cyprianus kiest voor zijn doel een handig citaat uit deze canon, maar citeert opzettelijk niet de daaropvolgende tekst van de canon betreffende degenen die zich van hun presidenten afscheiden voor een synodische uitspraak in gevallen waarin de openlijke prediking van ketterij plaatsvindt: “ Zulke personen zijn niet alleen niet onderworpen aan de canonieke straf voor het zich afschermen van gemeenschap met de zogenaamde bisschop vóór synodische opheldering, maar [integendeel] zij zullen onder de orthodoxen de gepaste eer waardig worden geacht. Want geen bisschoppen, maar valse bisschoppen en valse leraren hebben zij veroordeeld, en zij hebben de eenheid van de Kerk niet verbrokkeld met schisma, maar van schisma’s en verdeeldheid hebben zij ernstig getracht de Kerk te bevrijden. (Canon Vijftien van de zogenaamde First-Second Council)”

De aanhangers van het rooms-katholicisme in Rusland hebben van oudsher het feit aangehaald dat geen enkel oecumenisch concilie ooit het rooms-katholicisme heeft veroordeeld en daarom, zeggen ze, is het geen ketterij. Een dergelijke mening was vrij wijdverbreid onder onze intelligentsia, en vooral in militaire kringen.

Hoofdstuk vier is getiteld „Bekering en terugkeer”. Wat daarin wordt uiteengezet over het principe van bekering, is volkomen juist en in overeenstemming met de canons.

Maar terwijl metropoliet Cyprianus ons talloze voorbeelden geeft van berouw dat plaatsvond op een of ander oecumenisch concilie, vermeldt hij nooit het feit dat de nieuwe kalenderisten/oecumenisten niet alleen geen enkele intentie hebben om zich te bekeren, maar integendeel, ze vervolgen de Echt orthodox op een zeer wrede manier.

We hebben het voorbeeld voor ogen van hoe recentelijk ze patriarch Diodoros  “wurgden” van Jeruzalem, die probeerde de orthodoxie van de heilige vaders te verdedigen.

Slechts een paar maanden zijn verstreken sinds ze, door middel van dreigementen met uitzetting uit hun kloosters en canonieke sancties, hebben gedwongen zich voor hen te bekeren van dat laatste bastion van de orthodoxie, de heilige berg, die de kerk verdedigde tegen de invasie van de ketterij van de oecumene.

Metropoliet Cyprianus ziet geen reden om de gemeenschap met de Nieuwe Kalenderisten/Oecumenisten te verbreken totdat het mogelijk is voor een toekomstige Oecumenische Raad om hen te beoordelen. Maar wie zou niet weten (inclusief de Metropolitan zelf) dat de oecumenisten al bijna twintig jaar het programma voorbereiden voor de toekomstige – en niet in het minst orthodoxe – “Achtste Oecumenische Raad”?

Het Preconciliair Comité heeft al meer dan eens zijn ontwerpen gepubliceerd voor de rapporten die op deze toekomstige “Raad” moeten worden afgeleverd.

De onderwerpen die daarbij aan de orde komen zijn onder meer de eenwording van alle christenen,

de totale afschaffing van het vasten,

getrouwde bisschoppen,

en tweede huwelijken voor de geestelijkheid.

Wie zal dan de voorzitter zijn van deze oneervolle vergadering, die, volgens de dagdromen van metropoliet Cyprianus, verondersteld wordt de oecumenisten/nieuwe kalenderisten te veroordelen?

Vanzelfsprekend die crypto-rooms-katholiek, de oecumenische patriarch Bartholomeus,

en degenen zoals hij, zullen zijn leden blijken te zijn: de patriarch van Alexandrië, Parthenios (die Mohammed officieel tot een grote profeet heeft verklaard en hem persoonlijk als een apostel beschouwt!); de patriarch van Antiochië (die al een richtlijn heeft uitgevaardigd aan zijn geestelijken om hun toestemming te verlenen om te concelebreren met de ketterse Monofysieten); de Patriarch van Moskou (die zowel de Balamand Unia als de overeenkomst betreffende de Monofysiten heeft ondertekend, en die zelfs een dialoog is begonnen met de Joden “op het hoogst mogelijke niveau”).

Ik heb de gelegenheid gekregen om kennis te maken met verschillende brieven die zijn geschreven door een van de bisschoppen van de groep van Metropolitan Cyprianus. Hieruit blijkt heel duidelijk dat hij en zijn mede bisschoppen hun eigen persoonlijke, en geenszins orthodoxe, leer belijden over de mogelijkheid van de met genade vervulde activiteit van de Heilige Geest in kerken die duidelijk ketters zijn geworden. *ALLE nieuwe kalenderisten zijn – zonder de minste uitzondering – eveneens zeer actieve oecumenisten.*

[9] De kerken van de oude stijl (Russisch en Servisch) hebben al lang dezelfde ketterij beleden. Maar zie, deze hiërarch van de groep van metropoliet Cyprianus dringt aan op de mening dat, zo zegt hij, “de nieuwe kalenderisten, belegerd door de ketterij van oecumene en innovatie, niet van genade zijn beroofd,

[10] of in ieder geval,het valt niet binnen onze bevoegdheid om een dergelijke uitspraak van onze kant te doen … we hebben het niet over vereniging met Belial, maar (alleen) met hen die in het geloof ziek zijn, van wie sommigen geestelijke behandeling nodig hebben … met het oog hierop, verbreek de gemeenschap met hen niet helemaal.”

[11] In een andere brief drukt dezelfde hiërarch de gedachte uit – totaal onaanvaardbaar en absurd vanuit dogmatisch oogpunt en vanuit dat van de Heilige Vaders – dat deze groep, hoewel ze erkent dat de oecumenisten genade hebben, zich slechts “zich afschermt van hun fouten.”

Bij het uitspreken van zijn besluit betreffende de gemeenschap met de groep van metropoliet Cyprianus, deed onze Sobor helaas niet ook denken aan de tekst van dat besluit dat vroeger, onder het voorzitterschap van metropoliet Philaret, werd genomen en de ketterij van de oecumene vervloekte. Het bevat onder andere woorden als deze * “Daarom, aan degenen die willens en wetens gemeenschap hebben met deze bovengenoemde ketters, of die hun nieuwe ketterij van de oecumene: Anathema bepleiten, verspreiden of verdedigen.”

*[12] Inderdaad, door de zaak niet serieus te onderzoeken en deze eerder bevestigde vervloeking van de nieuwe kalenderisten/oecumenisten te vergeten (of misschien niet te wagen deze resolutie in te trekken), heeft onze Sobor, hoe beangstigend het ook mag zijn om toe te geven, onder zijn eigen Anathema gevallen.

De Sobors van onze vorige bisschoppen hebben nooit de specifieke vraag gesteld of de nieuwe kalenderisten genade hebben of niet.

Maar het feit dat vroeger concelebraties met hen nooit waren toegestaan, getuigt al voldoende duidelijk dat de Kerk in het buitenland hen als genadeloos beschouwde. Moeten we bedenken dat onze Synode het pad van verraad aan de tradities van de Heilige Vaders is ingeslagen, of heeft ze slechts een fout begaan als gevolg van een slecht beoordelingsvermogen die het nog niet te laat is om te corrigeren op de volgende zitting van de Sobor die moet worden gehouden in november in Frankrijk?[13]

+ Bisschop Gregorius

Gelukkig had Metropoliet Vitaly lang genoeg geleefd om zijn fout in het besluit van 1994 te zien, en in 2001 had hij het Cyprianisme vrij grondig aan de kaak gesteld. Synode van Met. Laurus dient verder om het gevaar van deze ecclesiologie te onderstrepen als een ketterij, en niet louter als een ‘these’. Zijn besluit houdt het volgende in:

15/01/M
16/29 december 2001

De resolutie van de Pastorale Conferentie van de Canadese en Amerikaanse geestelijken met betrekking tot de kwestie van het beëindigen van de eucharistische gemeenschap met metropoliet Cyprianus van Oropos en Fili.

Na de leer van Metropoliet Cyprianus betreffende zieke en gezonde leden van de kerk te hebben bestudeerd en besproken in “het domein van een correct begrip van het geloof” door het Algemeen Comité, waarvan de oprichting werd goedgekeurd door aartsbisschop Varnava en bisschop Varfolomey, en eveneens de rapporten bijgewoond en theologische analyses uit verschillende boekdelen met betrekking tot dit onderwerp, zijn we tot de volgende conclusie gekomen:

De conclusie over de ecclesiologie van metropoliet Cyprianus van Oropos en Fili.

Op basis van het bestuderen van de ecclesiologische leringen van Metropolitan Cyprianus, die uiteengezet zijn in het boek “Ecclesiological Thesis, or the Exposition of the Doctrine of the Church for the Orthodox, Resisting the Heresy of Ecumenism” (pub. Monastery of Sts. Cyprian en Justina, Fili, Attica, Griekenland, 1993), het rapport van Metropolitan Cyprian op de 6e Orthodoxe Conferentie “The Heresy of Ecumenism and the Patristic Position of the Orthodox” (23 februari 1998), en ook een groot aantal publicaties en verklaringen van andere hiërarchen van de Synode van de Weerstanden, zijn we tot de volgende conclusies gekomen:

1. Metropoliet Cyprianus en zijn synode, hoewel ze de oecumenische wereld orthodoxie als ketters erkennen, beschouwen het niettemin als een deel van de Kerk van Christus, en zijn dus in tegenspraak met de leer en traditie van de Kerk, die duidelijk getuigt in conciliaire decreten en de geschriften van de Heilige Vaders die erop neerkomen dat ketters uit de Kerk zijn gevallen.

2. Metropoliet Cyprianus vervangt het concept van “ketters” door een beschrijving van degenen die in wezen fout zijn in hun oordeel over de orthodoxen. Zo schrijft hij met betrekking tot oecumenische ketters: “Mensen die dwalen met betrekking tot het juiste begrip van het geloof – en daardoor zondigen, maar nog niet beoordeeld door een kerkelijke rechtbank – zijn zieke leden van de Kerk” (“Ecclesiological Theses,” hoofdstuk 1, 4; blz. 2, 7).

Metropoliet Cyprian roept op tot een afscherming van deze zieke leden en beschouwt hen niettemin als binnen de kerk.

Lidmaatschap van de kerk toestaan buiten een orthodoxe geloofsbelijdenis is echter geenszins mogelijk; daarom kunnen “degenen die in het geloof ziek zijn” geen lid zijn van de kerk, wat ook wordt bevestigd door de leringen van de Heilige Vaders.

“Zonder twijfel”, zegt de eerbiedwaardige Johannes Cassianus de Romein,

“Hij die het geloof van de kerk niet belijdt, staat buiten de kerk.“

Hetzelfde wordt ook bevestigd door Patriarch Jeremia II van Constantinopel:

“Leden van de Kerk van Christus zijn volledig toegewijd aan de waarheid, en degenen die niet volledig toegewijd zijn aan de waarheid zijn geen leden van de Kerk van Christus.”

En St. Cyprianus van Carthago leert:

“Net zoals de duivel Christus niet is, hoewel hij in Zijn naam bedriegt, zo kan ook zo iemand niet als een christen worden beschouwd als hij zich niet houdt aan de waarheid van zijn evangelie en geloof.”

In overeenstemming met alle kerkvaders leert de Grote Hiërarch Gregorius de Theoloog in zijn Tweede Brief tegen Apollinaris ook:

“Vermijd hen die een andere leerstelling aanhangen en beschouw hen als vreemd aan God en aan de Universele Kerk.”

De brief van de oosterse patriarchen over het orthodoxe geloof stelt:

“Wij geloven dat wij allemaal leden zijn van de katholieke kerk, zelfs de gelovigen zelf, dwz zij die onvoorwaardelijk het zuivere geloof van Christus de Verlosser belijden.”

En St. Gregory Palamas legt ook uit:

“Zij die van de Kerk van Christus zijn, die zijn ook van de waarheid; en zij die niet uit de waarheid zijn, die zijn ook niet van de Kerk van Christus…”

Metropoliet Cyprianus verklaart in zijn proefschrift dat “de Orthodoxen in twee delen zijn verdeeld: zij die ziek zijn in het geloof en zij die gezond zijn …” (Hoofdstuk 3, p. 4), maar dan gaat hij onmiddellijk verder over “Terugbrengen naar de Orthodoxie” degenen die ziek zijn in het geloof (Hoofdstuk 3, p. 5), waardoor hij duidelijk in een leerstellige tegenstrijdigheid valt, want hoe is het mogelijk om degenen die al Orthodox zijn “in de Orthodoxie te ontvangen”?!

3. Metropoliet Cyprianus legt een verklaring af over de verdeling van de Kerk vanwege de oecumene, door een analogie te trekken tussen de huidige staat van de Kerk en Haar staat tijdens de tijd van de iconoclastische ketterij.

In zijn ecclesiologie probeert hij de hedendaagse new-calendaristen en oecumenisten te vergelijken met de beeldenstormers, die de vaders van het VIIe Oecumenische Concilie met de Kerk verenigden door berouw en het afzweren van hun ketterij.

Evenzo verwijst metropoliet Cyprianus naar de VII-de Oecumenische Raad, waarvan de Handelingen de uitdrukkingen “ontbinding”, “verdelingen”, enz. gebruiken.

Hij komt tot een totaal ongegronde conclusie, dat de beeldenstormers, voordat ze door de Raad werden beoordeeld , waren als zodanig nog geen ketters; en dat hun mysteries daarom als geldig werden erkend.

Echter,wat betreft de beeldenstormers die zich bij de Orthodoxie aansloten, beschouwde de Oecumenische Raad hen niet als voorheen tot de Kerk behoorden, noch deden zij zelf de pretentie dat zij Haar vormden. Hier zijn de getuigenissen van de toetredende beeldenstormers zelf.

Basilicum, geb. van Ancyra:

“Voor zover ik in staat ben, heb ik de kwestie van iconen onderzocht, en met volledige overtuiging wendde ik me tot de Heilige Katholieke Kerk.“

Theodorus, geb. van Myra in Lycia:

“...Ik bid God en uw heiligheid om mij, een zondaar, ook bij de Heilige Katholieke Kerk te voegen.”

John, de meest godvrezende Locum Tenens van de Apostolische Troon in het Oosten, zei:

“Ketterij scheidt ieder mens van de Kerk.”

De Heilige Raad verklaarde:”dat is duidelijk“.

“noch beschouwde het Oecumenische Concilie hen als voorheen tot de Kerk behorend, noch deden zij zelf de pretentie dat zij tot Haar behoorden.

Maar metropoliet Cyprianus verandert in zijn ecclesiologie de terminologie: ‘ze werden opgenomen in de orthodoxie’, waardoor een ondenkbaar onderscheid tussen de kerk en de orthodoxie wordt afgeleid, wat onmogelijk is.

De Kerk, als het Lichaam van Christus, kan niet verdeeld worden.

Een dergelijk fenomeen is ontologisch onmogelijk, aangezien de Heer Jezus Christus niet meerdere lichamen kan hebben.

De verdeeldheid die op het Concilie en in de geschriften van de Heilige Vaders wordt genoemd, heeft uitsluitend betrekking op een tijdelijke verdeeldheid tussen christenen, zoals die ontstaat in tijden van moeilijkheden wanneer ketterijen worden verspreid, en wanneer het aanvankelijk moeilijk kan zijn om de juiste wie is wie.

St. Basilius de Grote vergeleek een gebeurtenis als deze met een nachtelijke strijd waarin het in de duisternis niet meteen mogelijk is om vriend van vijand te onderscheiden.

In de Kerk kan er geen verdeeldheid zijn; er kan alleen een afval van Haar zijn.

De Catechismus van Metropoliet Anthony (Khrapovitski) zegt hierover hetzelfde:

“Vraag: Is het mogelijk om toe te geven dat er eens heeft plaatsgevonden, of zal plaatsvinden, een verdeeldheid binnen de Kerk, of een scheiding van Kerken?

Antwoord: In geen geval: ketters en schismaten zijn op verschillende tijdstippen van de ene ondeelbare Kerk afgevallen en daarmee opgehouden lid van de Kerk te zijn, maar de Kerk als zodanig kan haar eenheid niet verliezen” (Experience of Christian Catechism. Pub. Australo -Nieuw-Zeeland, Ep. 1989, blz. 65).

In zijn Brief van 18 november/1 december 1962 bekende de ROCOR Sobor van de Bisschoppen eveneens:

“Wij kunnen hun (oecumenische) standpunt, dat de Kerk verdeeld is geworden, niet aanvaarden. Wij geloven in één, exclusieve kerk, waarvan Christus het hoofd is. Zoals er één Hoofd is, zo is er ook één Lichaam: de Kerk. Als een huis in zichzelf verdeeld is, kan het niet standhouden. Zo zou ook de Kerk, die verdeeld was geworden, ophouden de Kerk te zijn. Er kan alleen sprake zijn van een afvalligheid van de Kerk – een afscheid van Haar van individuen – of van hele groepen die niet gelijkgestemd zijn met Haar.”

In overeenstemming met deze bekentenis stelt de Verklaring van de Bisschoppensynode van het ROCOR van 18/31 december 1931:

“Met behoud van het geloof in één, heilige, katholieke en apostolische kerk, bekend de bisschoppensynode dat deze kerk nooit is verdeeld.”

4. In tegenspraak met de decreten van de Kerk, verklaart Metropoliet Cyprianus dat “de nieuw-kalenderisten tot op de dag van vandaag nog niet veroordeeld zijn” en dat hij “hun mysteries” als “geldig” erkent (Hoofdstuk 3, p. 5) .

Maar het Gregoriaanse paschalion en het Gregoriaanse menologion werden driemaal veroordeeld door de lokale raden van de kerk van Constantinopel: in 1583, in 1587 en in 1593, met deelname van de oosterse patriarchen. De conciliaire definitie van de Kerk uit 1593 luidt bijvoorbeeld:

“Wie niet de gebruiken van de Kerk volgt, maar de Gregoriaanse menologion en paschalion wenst te volgen, is onderworpen aan een vervloeking, wordt geëxcommuniceerd uit de Kerk en uit de gehele vergadering van de gelovigen.“

De encycliek van Patriarch Cyril uit 1756 verklaart:

“Hij die de Gregoriaanse menologion aanvaardt, zal van God worden gescheiden.“

5. De eenwordingsraad waar metropoliet Cyprian op hoopt, kan alleen deze ‘gescheiden orthodoxen’ verenigen. Maar ketters behoren niet tot de Kerk en kunnen alleen terugkeren in de schoot van de Kerk van Christus door met Haar verenigd te zijn. Metropoliet Cyprianus brengt een valse theorie naar voren over het verenigen van mensen met een ongelijke geest, en maakt tegelijkertijd de bijeenroeping van genoemd concilie afhankelijk van deze onnatuurlijke vereniging.

Op deze manier is de leer van Metropoliet Cyprianus, die het fundamentele standpunt van de Synode van Weerstanden vormt, in tegenspraak met de patristische tradities van de Kerk.

Hij verklaart dat hij niet in gemeenschap is met ketterse oecumenische kerken.

Ondertussen slagen hij en zijn synode er echter niet in om zich geestelijk van deze kerken te scheiden, terwijl ze zichzelf beschouwen als het “gezonde” deel van de ene kerk, terwijl de ketterse, oecumenische en nieuw-calendaristische kerken het “zieke” deel zijn .

Zo bevindt de synode van Metropoliet Cyprianus zich, ondanks het ontbreken van gemeenschap in de mysteries, de facto in een totale “gezond-kwalende” vereniging met de ketterse wereld “Orthodoxie”.

Deze ‘orthodoxe’ crypto-oecumene, om zo te zeggen, zelfs als openlijke oecumene, valt onder de vloek van 1983 tegen de ketterij van de oecumene, die werd uitgeroepen door de ROCOR-synode van bisschoppen onder het voorzitterschap van de derde eerste hiërarch van de kerk in het buitenland, metropoliet Philaret.

(Deze vloek werd vervolgens bevestigd door de ROCOR Sobor of Bishops in 1998):

“en aan degenen die gemeenschap hebben met deze ketters, of die hen helpen en aanmoedigen, of die hun nieuwe ketterij van de oecumene verdedigen, in de veronderstelling dat dit broederliefde is en de vereniging van gescheiden christenen: Anathema!”
Dus, door onze handtekeningen hieraan toe te voegen, bekrachtigen we het 2e punt van de Verklaring van de Bisschoppensynode van onze Kerk, nr. 7/01/M, op 26 oktober/8 november 2001, waarin wordt aangekondigd:

“(In overeenstemming met het decreet van de ROCOR Sobor Of Bishops uit 1974) de Kerk (betreffende de zieke en gezonde leden van de Kerk op het gebied van “het juiste begrip van het geloof”) en de erkenning van de mysteriën van de nieuwe-calendaristen als geldig” (zie Met. Cyprian “Ecclesiological Thesis”, blz. 2 en 5).

+ Metropoliet Vitaly
(handtekening)
+ Aartsbisschop Varnava (in overeenstemming met de resolutie)
(handtekening)
+ Bisschop Sergii
(handtekening)
+ Bisschop Vladimir
(handtekening)
+ Bisschop Varfolomei (in overeenstemming met de resolutie)
(handtekening)

Protopresbyter Victor Melehov, Aartspriester
Sergii Petrov,
Aartspriester Joseph Sunderland,
Aartspriester Spyridon Schneider,
Priester Anatolii Trepachko,
Priester Andrew Kencis,
Priester Nikita Orlov,
Hieromonk Damian (Hansen),
Priester Mikhail Marcinowski ,
priester Yevgenii Santalov,
abdis Eugenia (is het eens met de resolutie),
diaken Mark Smith

Holy Transfiguration skete,
Mansonville, Canada

Cyprianisme is niet langer een stelling voor intellectueel vermaak. Behalve dat het sinds de oprichting de officiële ecclesiologie van de Synode in Verzet is, is het al bijna twee decennia de officiële ecclesiologie van de ROCOR.

Nu hebben we geleefd om de vruchten ervan te zien; vereniging met het Moskouse Patriarchaat, een open deur naar ‘wereld orthodoxie’ en een grootschalig verraad van de Russische Nieuwe Martelaren en het geloof van onze Vaders.

Cyprianisme is een actieve en kwaadaardige ecclesiologie.

Desalniettemin, zou je kunnen hopen te betogen, is het nog niet veroordeeld door een Oecumenisch Concilie. Is het veilig om een bekend gif in te nemen, simpelweg omdat het niet officieel door een zogenaamde autoriteit als gif is verklaard?

Evenzo is er geen Oecumenische Raad geweest om het communisme, het Sergianisme, de oecumene, het rooms-katholicisme of zijn nakomeling, het protestantisme, te beoordelen.

Zullen we zwijgen terwijl meer zielen lijden en omkomen terwijl we wachten op een oecumenisch concilie?

En uit welke kerken zal zo’n raad bestaan?

De Ware Orthodoxe Kerken zijn verspreid en klein, worstelend met hun eigen organisatie terwijl ze navigeren door de gevaarlijke riffen van hedendaagse ketterijen die geworteld zijn in seculier humanisme.

Misschien zullen de kerken van de Wereld Orthodoxie samenkomen om zichzelf te veroordelen?

In zulke tijden,we moeten verstandig handelen en vertrouwen op onze Heiland, die zegt dat we zulke dingen kunnen beoordelen op hun vruchten.

Het is pijnlijk om afvalligheid en ketterij te vermijden onder het mom van formaliteit, of hoogstaande filosofie voor degenen die begiftigd zijn met redeneren.

Is het mogelijk voor een kerk om een kerk te blijven wanneer ze een Godhatend regime erkent en zich onderwerpt aan haar eisen en controle tot aan haar eigen vervolging en vernietiging?

Of kan iemand in de kerk blijven terwijl hij beweert binnen een “zieke kerk” te zijn en opzettelijk deelneemt aan,  een ketterij, simpelweg door naar zichzelf te verwijzen als het “verzet?”

Dit waren misschien wel vermakelijke onderwerpen voor een fictief gesprek zo’n 100 jaar geleden.

Het zou echter dwaas en onverantwoord zijn om dat vandaag te doen.

De desastreuze gevolgen kennen we al.

We zijn het er waarschijnlijk over eens dat het koesteren van dergelijke gedachten om iemands intellectuele bekwaamheid te tonen al snel godslasterlijk kan blijken te zijn.

Om deze reden moeten we het speelgoed van technische details en formaliteiten wegdoen (dwz wachten op een oecumenisch concilie) en het cyprianisme blootleggen voor wat het is – een vorm van oecumene, die in 1983 door de kerk in het buitenland werd vervloekt onder leiding van onze heilige hiërarch, Metropoliet Philaret.

Als dit het geval is, moet ROCOR’s aanvaarding van de Cyprianitische ecclesiologie (dwz ketterij) in 1994 worden gezien als een ernstige val voor ROCOR in geloofszaken.

Deze gebeurtenis alleen al rechtvaardigde het vertrek van geestelijken en leken uit ROCOR gedurende de laatste decennia van de 20e eeuw tot de verklaring van Metropolitan Vitaly in 2001, en tot op heden, aangezien zowel geestelijken als leken nu de ernst van deze fout beginnen te begrijpen.

Als aandachtspunt is de hedendaagse ROCOR(MP) van Met. Hilarion heeft noodgedwongen stilletjes afstand gedaan van zijn Cyprianische ecclesiologie.

Nu we ons volledig hebben aangesloten bij hun ‘Moederkerk’, is het zeker onhandig, zo niet verboden, om naar ‘Moeder’ te verwijzen als zijnde “ziek’.

Standaard en noodzakelijk heeft ROCOR(MP) stilzwijgend en gehoorzaam de ecclesiologie van de Sovjet Kerk (MP) overgenomen, die in feite oecumene en sergianisme belijdt.

Logisch gezien zou er niets anders kunnen gebeuren dan dit. Door binnen te gaan door de “zijdeur” van crypto-oecumene, moet men uiteindelijk terechtkomen in de brede arena van de oecumene van de wereld orthodoxie.

Na getuige te zijn geweest van de val van ROCOR tijdens deze laatste generatie, is het treurig om te zien hoe deze kanker van het Cyprianisme nog steeds de geest en fantasieën van Russische geestelijken en leken buiten het parlementslid wereldwijd beïnvloedt.

In scherpe tegenspraak met de bekentenis en getuigenis van de Russische Nieuwe Martelaren en de Russisch-Orthodoxe Kerk die worstelen in de Catacomben, willen ze het Patriarchaat van Moskou nog steeds niet zien als de kerk die Stalin heeft gebouwd (dwz de Sovjetkerk), maar eerder als de ziekelijke en worstelende ‘Moederkerk’.

Nadat ze getuige waren geweest van de ROCOR die gewillig in de kaken van de Sovjet-slang liep en zijn ziel verkocht voor de glamour van wereldse erkenning, bewandelen ze hetzelfde pad aan de rand van diezelfde afgrond, terwijl ze trots de vlag van de ROCOR hooghouden vlak voor zijn verraad.

Op de een of andere manier, zien ze zichzelf niet vallen in de richting van datzelfde resultaat. Of, misschien nog erger, ze zien zichzelf helemaal niet.

Beslissingen en acties hebben echter consequenties.

De meest prominente Cyprianieten onder Russische geestelijken en leken zijn te vinden in de synode van Met. Agafangel (Pasjkovski).

Ironisch genoeg verwerpen sommige van deze geestelijken het cyprianisme als een soort ‘Griekse kwestie’.

Anderen in deze synode beweren niets te weten over het Cyprianisme.

Agafangel beweert niet gebonden te zijn aan de beslissingen van de ‘Grieken’, hoewel hij alle bisschoppen van zijn synode heeft ingewijd met de hulp van ten minste één Cyprianitische (Griekse) bisschop.

Door hun afwijzende houding ten opzichte van deze ketterij, demonstreren de Agafangelieten een diepe onwetendheid over de kerk ecclesiologie.

Het is één ding om een sterk argument te geven ter verdediging van hun ecclesiologie. Het is iets heel anders om te doen alsof het onbeduidend is.

Een dergelijk standpunt bevestigt alleen dat ofwel Met. Agafangel begrijpt niet de ecclesiologische fout in 1994 die leidde tot het verraad van ROCOR en de lijdende Russisch-orthodoxe kerk door Met. Laurus in 2007, of dat hij de weg naar de MP bewust open wil houden voor de toekomst.

De Agafangel-synode heeft het besluit van 1994 en het Cyprianisme niet als een ketterij aan de kaak gesteld, zoals Met. Vitaal. In plaats daarvan Met. Agafangel en zijn bisschoppen houden vol dat ze trouw blijven aan alle beslissingen en richtlijnen van de ROCOR tijdens de ambtstermijn van wijlen Metropolitan Vitaly. Ze vermijden te praten over het besluit van Metropolitan Vitaly om het cyprianisme te veroordelen.

Rekening houdend met het bovenstaande, samen met het feit dat bisschop Agafangel alle documenten ondertekende ter ondersteuning van de vereniging met het parlementslid tijdens de ROCOR-synode onder Met. Laurus, laat bisschop Agafangel zien dat hij het parlementslid volledig erkent als de moederkerk. Het enige verschil tussen Met. Agafangel en Met. Laurus is die Met. Agafangel trad niet formeel toe tot het parlementslid.

Toch plaatst zijn ecclesiologie hem als volgende in de rij.

Of het nu door onwetendheid is, of een sluwe, verborgen bedoeling, Met. Agafangel heeft zijn kudde in gevaar gebracht om de geschiedenis te herhalen door hun zelf omhelzende ketterij.

Net zoals het standpunt van hun zuster synode, de Griekse synode van Diegenen in het Verzet, het standpunt van Met. Agafangels synode is onverdedigbaar, in die zin dat het fundamenteel onlogisch is.

Als we omwille van het argument toestaan dat het Moskouse Patriarchaat de Moederkerk is en dat het vrij is en niet langer vervolgd, wat is dan de rechtvaardiging voor Met. Agafangel om zijn nieuw opgerichte ROCOR te vormen?

Op welke gronden kunnen Russische bisschoppen los van deze Moederkerk bestaan?

Door vast te houden aan de nieuw omarmde ecclesiologie van de ROCOR van 1994, Met. Agafangel heeft zichzelf en zijn kudde de facto in een schisma geplaatst. ROCOR-A heeft geen bestaansreden. Hun enige logische keuze is om terug te keren naar de Moederkerk, ook al is ze misschien ziek.

Na het verraad van metropoliet Laurus aan de ROCOR in 2007, organiseerde bisschop Agafangel snel een handvol geestelijken en verklaarde deze groep tot de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland (ROCOR).

Na verschillende bisschoppen te hebben gewijd met de hulp van de Cyprianitische synode, haalde bisschop Agafangel hen over om hem te verheffen tot de rang van metropoliet van deze nieuw gevormde ROCOR-A.

Nu, ondanks het zelfvertrouwen van deze groep om te beweren de hele Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland te vertegenwoordigen, wie erkent dat dit zo is binnen Rusland?

ROCOR is nooit een autocefale kerk geweest.

Het canonieke bestaan van ROCOR was verbonden met de Russisch-orthodoxe kerk, die in de catacomben werd vervolgd.

Standaard moet de Agafangel-synode (ROCOR-A) vanwege hun eigen ecclesiologie het Moskouse Patriarchaat van Stalin als haar moederkerk erkennen.

Als dat zo is, dan is de Agafangel-synode in schisma.

Wat is het anders dat hen uit elkaar houdt?

De MP wordt uitgeroepen tot vrij van vervolging. Wat beweert de Agafangel-synode dat haar bestaansreden is?

Aan de andere kant, als we de positie accepteren van de echte ROCOR vanaf de oprichting door patriarch Tichon en metropoliet Anthony, en de positie van de Russisch-orthodoxe kerk die in de catacomben werd gedwongen, wordt het Moskouse patriarchaat ontmaskerd als een bedrieger vanaf zijn beginnend in 1943 door de richtlijn van Stalin.

Bovendien, als we begrijpen dat de ecclesiologie van het Moskouse Patriarchaat doordrenkt is met ten minste de ketterijen van het Sergianisme en de Oecumene, dan wordt de reden van bestaan los van het parlementslid dwingend en logisch heel verdedigbaar.

We moeten ons realiseren dat ketterij niet alleen een vorm van geestelijke kwaal is.

Ketterij is de geestelijke dood.

De heilige kanunniken instrueren ons duidelijk om alle vormen van ketterij te verwerpen en te vluchten.

Het is onmogelijk om met zekerheid te zeggen wat Met. Agafangels bedoelingen zouden op dit moment kunnen zijn.

Is het mogelijk dat hij echt onwetend is over de gevolgen van de acties die hij heeft ondernomen of dat hij zijn eigen vooraf geplande, maar niet-uitgesproken agenda heeft; een agenda die geduldig de verwarde last van zijn onlogische pad zal dragen, gewoon om de eindresultaten die hij in gedachten heeft te rechtvaardigen?

Misschien begrijpt hij gewoon niet dat hij doet alsof hij een stuurloos schip bestuurt.

Alvorens tot conclusies te komen over Met. Agafangels bedoelingen laten ons de acties bestuderen die hij het afgelopen decennium heeft ondernomen en hun waarneembare gevolgen.

Om zich te vestigen als de nieuwe vaandeldrager voor de ROCOR, verliet bisschop Agafangel (voorheen van Tavria en Odessa), zijn voormalige broeders in de ROCOR-synode van Met. Laurus.

Hij deed dit bij de allerlaatste gelegenheid om deelname aan de ROCOR-MP-unie 2007 te vermijden.

Zoals hij destijds zei, was bisschop Agafangel niet zozeer tegen de vereniging met het parlementslid, hij vond het gewoon te vroeg.

Met andere woorden, bisschop Agafangel aanvaardt volledig dat het parlementslid de Moederkerk is, zij het ziekelijk. Hij had er op dat moment alleen bezwaar tegen om zich bij haar aan te sluiten.

Terwijl hij vertrok van het verraderlijke ROCOR, behield bisschop Agafangel zijn trouw aan alle beslissingen van ROCOR tot aan zijn vereniging met het parlementslid.

Door dit te doen, plaatste de eenzame bisschop Agafangel zichzelf in een gunstige positie, althans in zijn eigen geest.

Als laatste staande ROCOR-bisschop was hij in de positie om alle geestelijken en leken die tot het bittere einde wachtten, te verzamelen in de hoop dat de unie nooit zou plaatsvinden.

Toen deze mensen op zoek waren naar wat ze moesten doen, was er bisschop Agafangel die hen onmiddellijk een “reddingsboot” gaf.

Hoewel er lang niet zoveel mensen waren in vergelijking met het aantal leken en geestelijken dat zich bij het parlementslid aansloot door de Met te volgen. Laurus in 2007, noch vergeleken met het aantal gelovigen dat de afgelopen twee decennia ROCOR verliet voor geloofszaken, niettemin, slaagde Bisschop Agafangel  er wel in een flinke groep bijeen te brengen.

De andere positie van “voordeel” die door bisschop Agafangel werd ingenomen in zijn last-minute manoeuvre, was om zichzelf af te zetten als de “held en redder” van ROCOR.

Zo slaagde hij erin zijn zwakheid en onvermogen om decennialang getuige te zijn van het Geloof te maskeren, waarin hij zijn mede bisschoppen in Rusland zou verraden door op de Synode in New York voor de Laurieten te bezwijken.

Door dit “heldhaftige standpunt” in te nemen, zou bisschop Agafangel opnieuw zijn voormalige broeders verraden, de belijdende Russische bisschoppen, priesters, diakens en leken die het verraderlijke pad van ROCOR verlieten, voorafgaand aan zijn vereniging met het parlementslid.

In plaats van zijn nieuw gevonden kudde te verenigen met deze belijdende geestelijken van de Russische kerk, schilderde bisschop Agafangel hen af als schismaten; voor eigen gewin voortijdig breken met ROCOR.

Gezien dergelijke criteria, hoewel hij het niet zal toegeven, Bisschop Agafangel heeft Metropoliet Vitaly stilzwijgend in deze zelfde groep opgenomen.

Nadat hij zijn afscheiding had afgekondigd, begon bisschop Agafangel met zijn poging om een geloofwaardig beeld te creëren van zijn eigen opvolging in ROCOR, en daarmee zijn opmars naar de positie van ‘eerste hiërarch’.

Hij vond de bejaarde en gepensioneerde bisschop Daniel (van Erie, PA) een nietsvermoedend en kwetsbaar doelwit.

Hij stuurde verschillende priesters met een voorbereide brief die bisschop Daniël moest ondertekenen. Deze brief gaf bisschop Daniël de zegen aan bisschop Agafangel (bisschop Daniël was de oudste van de twee bisschoppen, hoewel gepensioneerd) om een kerkbestuur op te richten en deze nieuwe synode uit te breiden door de wijdingen van nieuwe bisschoppen, in het bijzonder met de hulp van alleen de Cyprianitische synode .

In deze brief nam bisschop Agafangel sluw bewoordingen op die hem met geweld zouden verhinderen te communiceren met een andere Russische bisschop die zich misschien al van de ROCOR had afgescheiden.

Bisschop Daniel wordt afgeschilderd als zijnde een volledige steun aan de poging van bisschop Agafangel om een ROCOR te hervormen en bisschop Agafangel als zijn eerste hiërarch te plaatsen.

Bovendien moet bisschop Daniel aandringen op geen communicatie of relaties met de Synode van de Russisch Ware Orthodoxe Kerk, die enkele jaren voorafgaand aan Met werd opgericht.

Laurus’ verraderlijke verbintenis, om redenen van geloof door de voormalige broeders bisschoppen van bisschop Agafangel.

Terwijl hij nederig een beroep lijkt te doen op een senior bisschop voor begeleiding en hulp, introduceert bisschop Agafangel zijn eigen ideeën over het worden van de eerste hiërarch en kerkstructuur, al die tijd deed alsof hij de gehoorzame dienaar was die de raad van een oudere hiërarch vervult.

De volgende brief, opgesteld voor bisschop Daniel om te ondertekenen, samen met het daaropvolgende document van bisschop Daniel waarin hij afstand doet van zijn handtekening, dient om de pogingen van bisschop Agafangel om zijn minachting voor zijn voormalige broeders, de RTOC-bisschoppen, te verhullen door zijn “gehoorzaamheid” aan bisschop Daniel, aan de kaak te stellen.

Door elk mogelijk contact met de RTOC te weigeren voordat u zelfs maar begint.

Bovendien ontmaskert bisschop Agafangel zichzelf als een sluwe, egoïstische bedrieger met een Janusgezicht, door te proberen elke autoriteit te stelen die bisschop Daniël zou kunnen hebben gehad tijdens zijn pensionering.

In de brief die aan Bisschop Daniël voor zijn handtekening werd aangeboden, stond het volgende:

Verklaring van de juiste dominee Daniel, bisschop van Erie, over de vorming van een voorlopige opperste kerkelijke autoriteit van de kerk in het buitenland

22-09-2007
Vertaling van de relieken van Sint-Nicolaas

In verband met de canonieke crisis die zich in ROCA voordoen, die werd veroorzaakt door de toetreding van de Eerste Hiërarch, de Synode en vrijwel alle diaspora-bisschoppen, behalve Agafangel, bisschop van Tavria en Odessa en ik, bisschop Daniël van Erie, met de Moskouse Patriarchaat, en het verlies door de Eerste Hiërarch van zijn recht om Primaat te zijn (prava Predstoyatel’stva),

Rekening houdend met het feit dat sinds Metropoliet Laurus een schisma heeft gemaakt, is er genoeg tijd verstreken, maar openlijke verklaringen van de andere bisschoppen van ROCA, tegen de Akte van afschaffing van de canonieke orde van ROCA, verscheen niet,

Ik, bisschop Daniël, in navolging van Ukase 362 p.3 van Zijne Heiligheid de Patriarch, de Heilige Synode en de Hoge Kerkelijke Raad van de Orthodoxe Kerk van Rusland van 20-7 november 1920 en het vervullen van de taken die aan mij zijn gedelegeerd door de Ukase, verklaar dat vandaag, 22/09 mei 2007, door het recht om de oudste bisschop te zijn door wijding, een Voorlopige Opperste Kerkelijke Autoriteit (PSEA) van ROCA vormt, samengesteld uit de bisschoppen die in de Kerk in het Buitenland blijven – ik, bisschop Daniel van Erie, en Agafangel, bisschop van Tavria en Odessa.

In verband met de slechte gezondheidstoestand zal ik niet actief kunnen deelnemen aan het herstel van de canonieke orde van ROCA, het beheer van de PSEA, de oproeping en uitvoering, met de rechten van president van de Vijfde All- Diaspora Raad.

Ik delegeer vrijwillig mijn rechten voor deze constructieve inspanning aan de juiste dominee Agafangel, die verplicht zal zijn me op de hoogte te houden van activiteiten, maar hij moet vooral luisteren naar de stem van de kerk – de stem van de geestelijkheid en leken. In verband daarmee, voor deelname aan het bestuur van de Kerk, geef ik opdracht om, bij de Vijfde Raad voor alle Diaspora, de Opperste Kerkelijke Raad van ROCA, bestaande uit geestelijken en leken, te herstellen.

Als God het toelaat, zou ik samen met bisschop Agafangel vreugdevol deelnemen aan de wijdingen van nieuwe bisschoppen voor de kerk in het buitenland, maar voor dit belangrijke streven zou ik graag onze broeders – de Griekse metropoliet Cyprianus, de Roemeense [Metropolitan] Vlasie en de Bulgaarse [bisschop] Photii. 

Om die reden is het noodzakelijk om onmiddellijk de volledige eucharistische gemeenschap met de oude kalendersynodes te herstellen en in de toekomst gezamenlijke bijeenkomsten met hen te houden.

Ik sluit de mogelijkheid van versterking van het episcopaat van ROCA niet uit met [bisschoppen] van de Russische groepen die recentelijk het ROCA hebben verlaten, en zelfs met het parlementslid.

Het lijkt mij dat de toelating van bisschoppen in hun huidige volgorde mogelijk is voor alle bovengenoemde structuren, behalve voor RTOC (Russkaya Istinno-Pravoslavnaya Cerkov’, Russische Ware Orthodoxe Kerk – de “Tikhonieten”). Wat betreft de reikwijdte van de economie, is het in elk afzonderlijk geval moeilijk te zeggen, maar in het algemeen moeten we toegeven van het parlementslid zoals het eerder voor hen werd aanvaard, en van de Autonome Russische Kerk en Mansonville – door aanvulling van hiërarchische wijdingen.

Ik vertrouw de Juiste Eerwaarde Agafangel toe om als Omzendbrief van mijn naam de gegeven Verklaring naar alle bisdommen van ROCA te sturen voor de administratie in de noodzakelijke gevallen.

Bisschop Daniël van Erie

Niet lang nadat hij werd gedwongen de bovenstaande brief te ondertekenen, produceerde bisschop Daniel, die zich realiseerde dat hij voor de gek gehouden werd, zijn eigen brief waarin hij het volgende vermeld:

VICARIAAT ERIE: 15 juni 2007
Verklaring van bisschop Daniel van Erie, vicaris van de voorzitter van de bisschoppensynode voor de oudgelovigen

Beste vaders, broeders en zusters in Christus,

Ik ben altijd blij geweest met betere betrekkingen tussen de Russisch-Orthodoxe Kerk buiten Rusland en het Patriarchaat van Moskou, maar ik ben geen voorstander van eenwording van onze Kerk met het Patriarchaat van Moskou. We zijn ongeveer 80 jaar onafhankelijk geweest en we hebben een nieuwe missie: de orthodoxie beschikbaar maken voor de mensen in de diaspora en de orthodoxie naar nieuwe bekeerlingen brengen. En hoewel het Patriarchaat van Moskou onze onafhankelijkheid erkent, vrees ik dat ze onze onafhankelijkheid vernietigen en ons volledig overnemen.

Sommigen die tegen deze eenwording zijn, zeggen dat het Patriarchaat van Moskou zonder genade of apostolische successie is, maar ik heb dit nooit gezegd. Ik heb echter het gevoel dat een verbintenis met het Patriarchaat van Moskou nu voorbarig is. Als we moesten worden verzwolgen en onderworpen aan Moskou, had ik voor die tijd dood willen zijn.

Er zijn mensen die denken dat bezwaar tegen deze unie noodzakelijkerwijs betekent dat de gemeenschap met metropoliet Laurus en zijn synode wordt verbroken. En hoewel deze situatie moeilijk voor mij is, ben ik het niet met deze mensen eens. Ik heb altijd volgehouden dat ik me niet zal afscheiden van de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland. Ik geloof niet dat metropoliet Laurus en zijn bisschoppen zonder genade of apostolische successie zijn, noch ketterij of schisma. Ik communiceer in de Geboortekerk van Christus, Erie, Pennsylvania, waar Metropolitan Laurus wordt herdacht. Ik ben niet iemand die een nieuwe kerkelijke autoriteit begint. Ik ben hier tegen. Ik zal geen wijdingen in mijn eentje doen, tenzij ik daarom wordt gevraagd door Metropolitan Laurus en zijn kerkelijke autoriteit. Dit is mijn standpunt en ik vraag iedereen dit te respecteren.

Op 09/22 mei van dit jaar kreeg ik bezoek van twee priesters en een diaken, die wilden dat ik een papier ondertekende. Dus namen ze me mee naar een aparte kamer en lieten geen van mijn helpers toe om me te vergezellen. Ik heb dit document niet geschreven, het werd me gewoon gegeven om te ondertekenen. Ik heb het ondertekend omdat mij dat werd gevraagd. Meteen daarna herkende ik dat er iets niet klopte en dat ik het niet had moeten tekenen.

Zie je, ik ben gewend om geestelijken te vertrouwen, en ik had niet verwacht op zo’n eenvoudige manier verraden te worden. Deze gebeurtenis is de reden dat ik dit nu allemaal schrijf. Ik nam onmiddellijk contact op met pater Pimen Simon en vroeg hem alles te doen om dit recht te zetten.

Ik heb nooit gezegd dat ik huisarrest heb. Dit is volledig de uitvinding van iemand anders. En alle beschuldigingen over leven in ongezonde omstandigheden of in gevaar zijn van mijn helpers zijn gewoon vals. Het is pure nonsens en komt niet overeen met de feiten. Er wordt goed voor me gezorgd. Ik had nooit gedroomd dat geestelijken zo schaamteloos konden zijn om zulke dingen te zeggen en te doen.

Ik ontvang wel mijn post. Ik ontvang ook inkomende telefoontjes, maar ik heb Luke Gehring en mijn andere helpers gevraagd om oproepen te screenen. Ik zou ze niet hebben gevraagd om dit te doen als alle telefoontjes die ik kreeg fatsoenlijke telefoontjes waren geweest. Bezoekers zijn welkom, maar ik behoud me het recht van uitnodiging voor en zal niet zomaar iemand ontvangen.

Bij het dienen van oudgelovigen zijn mijn pogingen geweest om vrede te brengen, niet om nieuwe verdeeldheid en schisma’s te creëren.

Dit is mijn standpunt en ik zal geen verdere discussies aangaan met degenen die nieuwe schisma’s willen vormen of mij daarin willen leiden.

Ik bid voor alle kinderen van de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland. Moge God ons allen vrede en eenheid schenken!

Bisschop Daniel

Bisschop Agafangel negeerde het antwoord van bisschop Daniël en handelde volgens de eerste brief en deed alsof hij hem de bevoegdheid gaf om metropoliet te worden van de Russisch-orthodoxe kerk buiten Rusland.

Heel snel over meerdere jaren, Met. Agafangel breidde zijn synode uit door twee Cyprianitische sympathiserende bisschoppen (Dionysi en Ireniey) van de RTOC aan te trekken.

Toen ontving hij de hele Gennady-Sekachov-groep.

Zijn laatste aanwinst was zeer verbazingwekkend.

De Gennady-Sekachov-groep werd aanvankelijk afgewezen door ROCOR omdat hij geen bewijs had van apostolische successie of canoniciteit. Hoewel ROCOR-A zichzelf tot opvolger van ROCOR had uitgeroepen, Met. Agafangel besloot de oorspronkelijke beslissing van ROCOR teniet te doen.

Hoewel ze beweren deel uit te maken van de catacomben kerk, is bekend dat de bisschoppen en geestelijken van de Gennady-Sekachov-groep voor het grootste deel geestelijken zijn die afkomstig zijn van het Patriarchaat van Moskou, en vaak in verschillende hoedanigheden in beide kerken zouden dienen tegelijkertijd.