Καιρός Κοσκινίσματος
Ὑπὸ Ἱερομονάχου Τύχωνος
«Καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί, καὶ παραδώσουσιν ἀλλήλους, καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους… Καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται… Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Δανιὴλ τοῦ προφήτου, ἑστὸς ἐν τόπῳ ἁγίῳ—ὁ ἀναγινώσκων νοείτω—τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη. Ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος, μὴ καταβάτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ. Καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ, μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ. Οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις.»
(Κατὰ Ματθαῖον κεφ. κδ΄, 10-19)
Ὑπάρχει ἄλλος τις ὁ ὁποῖος σχετίζεται μὲ τὸ παρόν χωρίον, καὶ αἰσθάνεται ὅτι περιγράφει τοὺς προσφάτους μῆνας τῆς παγκοσμίου ἱστορίας; Καὶ ὑπάρχει ἄλλος τις ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται ὅτι τὸ χωρίον τοῦτο σχετίζεται μὲ τὰς ἰδικάς του προσωπικὰς ἐμπειρίας εἰς τὴν ζωήν του κατὰ τοὺς προσφάτους μῆνας; Αἰσθάνομαι ὅτι διερχόμεθα ἕνα μυστηριώδη καιρόν, καὶ ὅτι γεγονότα σχετιζόμενα μὲ τὸ χωρίον τοῦτο ἐκτυλίσσονται γύρω μας. Ἴσως ὅμως νὰ κάνω λάθος.
Αἱ προφητεῖαι τῆς Γραφῆς εἶναι κυκλικαί. Ἔχουν ἐκπληρωθεῖ κατὰ πολλοὺς τρόπους καθ᾽ ὅλους τοὺς αἰῶνας, καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ ἐκπληροῦνται μέχρι τῆς τελικῆς των πραγματοποιήσεως. Πιστεύω ὅτι ζῶμεν εἰς ἕνα καιρὸν ὅπου ἕνας κύκλος αὐτῆς τῆς προφητείας ἐκτυλίσσεται, καὶ ὅλοι βιώνομεν ἕνα καιρὸν δοκιμασίας: ὅπου κοσκινιζόμεθα ὡς ὁ σῖτος καὶ ἐπιλέγομεν ποῦ θὰ σταθοῦμεν.
Τὸ Βδέλυγμα ἐν Τόπῳ Ἁγίῳ
Διὰ ἐμέ, ἡ προσφάτη κοινὴ προσευχὴ καὶ τελετὴ εἰς τὴν Νίκαιαν μεταξὺ τοῦ Πάπα, τοῦ «Πατριάρχου» Κωνσταντινουπόλεως, καὶ πολλῶν ἄλλων αἱρετικῶν κατὰ τὴν 1700ὴν ἐπέτειον τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπὶ τῶν ἰδίων ἐδαφῶν τῆς οἰκουμενοσωτηρίου, Ἁγίας ἐκείνης Συνόδου, ὑπῆρξεν ἕνα ἀποκαλυπτικὸν γεγονός: μία τοιαύτη κυκλικὴ πραγματοποίησις τῆς προφητείας περὶ «τοῦ βδελύγματος τῆς ἐρημώσεως».
Αἰσθάνομαι ἐπίσης ὅτι πολλοί, καὶ ἴσως ὅλοι μας, βιώνομεν πράγματα εἰς τὴν προσωπικήν μας ζωήν, τὰ ὁποῖα σχετίζονται μὲ αὐτὸ τὸ ἀποκαλυπτικὸν γεγονός.
Συγκεκριμένως, ἐφέτος βίωσα προσωπικοὺς πειρασμοὺς ὅπως ζευχθῶ μετὰ ἀπίστων ἐν νεκροῖς ἔργοις, καὶ ἔχω βιώσει τὰς ἰδικάς μου πτώσεις ἀπὸ τοῦ νὰ πράττω τοῦτο. Αἰσθάνομαι ἐπίσης ὅτι ἔχω ἴδει ἄλλους νὰ περνοῦν τοὺς ἰδίους πειρασμούς—ἄλλους νὰ πίπτουν, καὶ ἄλλους, πρὸς δόξαν Θεοῦ, νὰ ἐγείρονται. Ἐπαναλαμβάνω, νομίζω ὅτι μία γραμμὴ χαράσσεται εἰς τὴν ἄμμον, καὶ ἕκαστος ἐξ ἡμῶν εὑρίσκει τὴν θέσιν του—εἴτε μετὰ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς, καὶ τῶν καλῶν ἔργων—εἴτε μετὰ τῶν πνευματικῶς νεκρῶν (ἤτοι τῶν ἀπίστων) τελούντων νεκρὰ ἔργα.
«Καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί, καὶ παραδώσουσιν ἀλλήλους, καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους… Καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν.»
Ἔχω ἴδει Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἀρνοῦνται νὰ βοηθήσουν ἄλλους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ἐν ἀνάγκῃ. Ἔχω ἴδει σκάνδαλα προερχόμενα ἀπὸ ἔλλειψιν ἀγάπης, καὶ Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ ἐργάζονται ὅπως παραδίδουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἀπορῶ ἐὰν εἶναι καιρὸς ὅπου τὰ ἔργα μας ἔρχονται εἰς τὸ φῶς. Ἐὰν οὕτω ἔχῃ, καὶ ἐὰν εἶσαι ἁμαρτωλὸς ὅπως ἐγώ, νὰ ἐνθυμεῖσαι ὅτι ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν Τελικὴν Κρίσιν, ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ θὰ μεσιτεύῃ ὑπὲρ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἄς καταφύγωμεν εἰς Αὐτὴν ὅσον ἔχομεν ἀκόμη τὴν δυνατότητα, καὶ ἂς ζητήσωμεν τὴν βοήθειάν Της ὅπως πράξωμεν τὸ καλὸν καὶ εὐαρεστήσωμεν εἰς τὸν Θεόν, ὅσον ἀκόμη εὑρισκόμεθα ἐπὶ τῆς γῆς ταύτης. Οὐδεμία ἄλλη στιγμὴ εἶναι τόσον κατάλληλος ὅπως τώρα διὰ νὰ ἀρχίσωμεν τὰ καλὰ ἔργα. Ἐκείνη θὰ μᾶς βοηθήσῃ ἐὰν τῆς τὸ ζητήσωμεν.
«Φεύγετε ἐπὶ τὰ ὄρη»
Ὁ Κύριος διατάσσει: «Τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη.»
Εἰς τοὺς καιρούς μας τουλάχιστον, ἡ φυγὴ πρὸς τὰ ὄρη σημαίνει φυγὴ πρὸς τὴν κεκρυμμένην Ἐκκλησίαν, καὶ τοὺς Ἱεράρχας Αὐτῆς. Ἡ σωτηρία δὲν θὰ εὑρεθῇ εἰς τὰς αἱρετικὰς ἐκκλησίας. Οἱ ἐπίσκοποί μας εἶναι καλοί, ἁπλοῖ, ἅγιοι ἄνδρες, ἐπιλεγμένοι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ὅπως ποιμάνουν ὅλους ἡμᾶς, καὶ ἡ σωτηρία μας κεῖται εἰς τὸ νὰ συμπαραταχθῶμεν μὲ αὐτούς – οὐδένα ἄλλον. Αἱ Πύλαι τοῦ Ἅδου δὲν θὰ κατισχύσουν ποτὲ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Αὕτη εὑρίσκεται ἀκόμη ἐδῶ, καὶ εἶναι ἀκόμη ἡ θεραπεία διὰ κάθε μίαν ἐκ τῶν ἀσθενειῶν μας, ἐὰν μόνον καταφύγωμεν εἰς Αὐτήν.
Πιστεύω ἐπίσης ὅτι ἡ φυγὴ πρὸς τὰ ὄρη σημαίνει φυγὴ πρὸς μίαν πνευματικωτέραν ζωήν, ἀφίνοντες ὀπίσω τὰ ἀκάθαρτα ἔργα μας (ἐγὼ εἶμαι ὁ πρῶτος τῶν ἁμαρτωλῶν!). Σημαίνει μετάνοιαν διὰ τὰ πνευματικὰ ἔργα τὰ ὁποῖα πράττομεν κατὰ τὸ αὐτοθέλημά μας καὶ διὰ τὰς λήψεις μεγάλων ἀποφάσεων ἄνευ εὐλογίας. Σημαίνει ἐργασίαν μετὰ καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν δι᾽ ἔργα τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς ἔχει ἐπιλέξει, καὶ ὄχι δι᾽ ἔργα αὐτοθέλητα τὰ ὁποῖα τρέφουν τὸν ἐγωϊσμὸν καὶ τὰ πάθη. Σημαίνει νὰ ζήσωμεν μίαν ζωὴν ἁπλῆς πίστεως καὶ ὑπακοῆς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Σημαίνει νὰ ἀγωνισθῶμεν διὰ τὸ ἀνώτερον: τὸν Θεόν, τὴν προσευχήν, τὴν ἀρετήν, καὶ ὅλα τὰ ἀγαθά, ἀφίνοντες ὀπίσω τὰ πράγματα τῆς γῆς. Σημαίνει νὰ κεντράρωμεν τὰς ζωάς μας γύρω ἀπὸ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.
«Μὴ Καταβάτω»
Ὁ Κύριος λέγει: «Ὁ ἐπὶ τοῦ δώματος, μὴ καταβάτω ἆραι τὰ ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ.»
Εἰς αὐτὸν τὸν καιρόν, διὰ ἐμέ, αὐτὸ εἶναι μία ὁδηγία πρὸς τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς ἐκκλησίας τῆς ἀποστασίας νὰ πράξουν τὸ τελικὸν, ἀμετάκλητον βῆμα, καὶ νὰ διακόψουν ἐπιτέλους τοὺς αἱρετικοὺς δεσμούς των. Ἴσως νὰ νομίζετε ὅτι εὑρίσκεσθε ὑψηλὰ ἐπὶ τοῦ δώματος τῆς «ἐκκλησίας» τῆς ἀποστασίας σας, ἀλλὰ ὅταν ἔλθῃ ὁ κατακλυσμός, θὰ ἴδητε τὴν οἰκίαν σας νὰ παρασύρεται, μαζὶ μὲ κάθε τι ἄλλο τὸ ἀνίερον. Φεύγετε λοιπὸν ἀπὸ τὸ δῶμα τῆς «ἐκκλησίας» σας, καὶ μὴ ἐπιστρέψετε ποτὲ ὅπως πάρετε τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτήν. Δὲν ἔχει τίποτε νὰ σᾶς δώσῃ παρὰ μόνον τὸν θάνατον. Εἴδατε ἀκόμη μίαν φοράν μὲ ποιόν προσεύχονται οἱ ἡγέται τῆς «ἐκκλησίας» σας. Μὴ ἐπιστρέψετε ποτὲ ὅπως λάβετε τὰ μυστήριά των. Μὴ ἐπιστρέψετε ποτὲ ἐπειδὴ συμπαθεῖτε τὸν ἱερέα σας. Μὴ ἐπιστρέψετε ποτὲ ἐπειδὴ νομίζετε ὅτι τὰ τέκνα σας ἔχουν ἀνάγκην κάπου νὰ πηγαίνουν τὰς Κυριακάς (καὶ πιστεύετε ὅτι θὰ δώσετε ἀπολογίαν διὰ τὸ δηλητήριον τὸ ὁποῖον ἤδη τοὺς ἠναγκάσατε νὰ καταπιοῦν ἐκ τοῦ δηλητηριώδους ἐκείνου ποτηρίου). Πράξατε αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχετε πράξει ἐξ ἀρχῆς. Πέτε εἰς τὸν ἑαυτόν σας:
«Δὲν εὑρίσκομαι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὰ ἔργα μου εἶναι νεκρά. Δὲν σώζω οὔτε ἐμαυτόν, οὔτε τὴν οἰκογένειάν μου, οὔτε οὐδένα ἄλλον. Κανὲν ἀπὸ τὰ μηχανεύματά μου εἰς τὴν ζωὴν δὲν ἔχει ἀποτέλεσμα, διότι ὅλα τὰ ἔργα μου εἶναι αὐτοθέλητα καὶ δὲν εἶναι εὐάρεστα εἰς τὸν Θεόν. Δὲν εἶμαι σωτήρ (πῶς θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ εἶμαι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας;), καὶ πρέπει νὰ πάψω νὰ καλῶ τοὺς ἀνθρώπους εἰς ἐμὲ διὰ νὰ προσπαθήσω νὰ τοὺς σώσω. Ὅσοι ἔρχονται εἰς ἐμὲ διὰ πνευματικὴν βοήθειαν, θὰ πέσουν μόνον. Ἔχω ἀνάγκην τῆς Ἀληθινῆς Ἐκκλησίας ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Ἔχω ἀνάγκην τῶν Μυστηρίων Αὐτῆς. Ἔχω ἀνάγκην ἑνὸς Ἀληθινοῦ Ὀρθοδόξου ποιμένος ὅπως μὲ ὁδηγήσῃ καὶ εὐλογήσῃ τὰ βήματά μου εἰς τὴν ζωήν. Πρέπει νὰ μετασχηματίσω τὸν ἑαυτόν μου, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, εἰς αὐτὸ ποὺ Ἐκεῖνος θέλει νὰ εἶμαι, καὶ νὰ μὴ αὐταπατῶμαι νομίζων ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἐντάξει μὲ τὸ ποιὸς καὶ ποῦ εἶμαι. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐντάξει μὲ τὸ ποῦ εὑρίσκομαι. Μοῦ ἐδόθη πεπερασμένος χρόνος εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν, καὶ μέχρι στιγμῆς ἀπέτυχα νὰ χρησιμοποιήσω αὐτὸν τὸν χρόνον διὰ τὸν κύριον σκοπὸν τοῦ ἀνθρώπου – νὰ εὕρῃ καὶ νὰ γίνῃ μέλος τῆς Ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Γνωρίζω τί θὰ πράξω: Θὰ τρέξω πρὸς τὸν Πατέρα μου, καὶ Ἐκεῖνος θὰ μὲ ἴδῃ νὰ ἔρχομαι ἐν τῇ ὁδῷ, καὶ θὰ τρέξῃ ὅπως μὲ ἀγκαλιάσῃ. Διὰ τοῦτο, σήμερον, θὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὴν Ἀληθινὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ θὰ ὁμολογήσω ὅτι εὑρίσκομαι ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ ὁμολογήσω ὅτι ἔχω ἀνάγκην τῆς Ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας. Θὰ ὁμολογήσω ὅτι ἔχω ἀνάγκην τοῦ Θεοῦ περισσότερον ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Γνωρίζω ὅτι δὲν ἔχω τίποτε νὰ φοβηθῶ: Αὐτὸ εἶναι ποὺ ὁ Θεὸς θέλει δι᾽ ἐμέ. Αὐτὸ εἶναι ποὺ Ἐκεῖνος πάντοτε ἤθελε δι᾽ ἐμέ. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν θὰ εὕρω ἔλεος, συγχώρησιν, ἀγάπην, καὶ κάθε ἄλλο ἀγαθόν. Θὰ εὕρω τὸν Θεόν, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους. Καὶ τότε ὅλα θὰ εἶναι ἐν ἀληθείᾳ καλά. Τότε δὲν θὰ εἶμαι μόνος. Τότε θὰ ἔχω ἐπιτέλους καὶ εἰρήνην καὶ ἀλήθειαν.»
«Μὴ Ἐπιστρεψάτω Ὀπίσω»
«Καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ, μὴ ἐπιστρεψάτω ὀπίσω ἆραι τὰ ἱμάτια αὐτοῦ.»
Πιστεύω ὅτι αὐτὸ εἶναι μία ὁδηγία δι᾽ ἡμᾶς τοὺς ἔχοντας ἀρχίσει τὰ καλὰ ἔργα μας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀποστραφοῦμεν ἐν ἀληθείᾳ τὰ νεκρὰ ἔργα μας, νὰ μὴ ἐπιστρέψωμεν εἰς ἐκεῖνα τὰ παλαιὰ ἱμάτια, ἤτοι τὸν παλαιὸν ἡμῶν ἄνθρωπον. Ἐκεῖνα τὰ πάθη καὶ τὰ εἴδωλα ἀπὸ τὰς παλαιάς μας ζωάς—τώρα εἶναι ὁ καιρός, μὲ εὐλογίαν, νὰ μετανοήσωμεν δι᾽ αὐτὰ διὰ παντός, καὶ νὰ διακόψωμεν τοὺς δεσμούς μας μὲ αὐτά. Τώρα εἶναι καιρὸς διὰ νέα ἔργα, διὰ νέα πνευματικὰ ὕψη. Ποῖος γνωρίζει πόσον εὐλογημένον θὰ εἶναι τὸ μέλλον μας ἐὰν τὸ πράξωμεν τοῦτο;
«Οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις»
«Οὐαὶ δὲ ταῖς ἐν γαστρὶ ἐχούσαις καὶ ταῖς θηλαζούσαις ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις.»
Οὐαὶ εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀσεβῆ καὶ ἄπιστα τέκνα εἰς τοὺς καιρούς μας. Οὐαὶ εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θυσιάζουν τὰς ἰδικάς των εὐλογίας ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς «βοήθειας» (ἤτοι τῆς εἰδωλολατρείας) τῶν ἐνήλικων τέκνων των.
Δι᾽ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐνήλικα τέκνα καὶ ἐγγόνια ἄνευ διακριτῆς πνευματικῆς ζωῆς, καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀκόμη καὶ ἀποστατήσει ἀπὸ τὸν Χριστόν—μὴ θυσιάζετε τὰς ἰδικάς σας πνευματικὰς εὐκαιρίας ὅπως λάβετε χάριν εἰς τὰ ἅγια θυσιαστήρια, χάριν τῶν τέκνων σας. Αὐτοὶ ἔχουν ἐλευθέραν βούλησιν—ἔχουν κάμει τὰς ἐπιλογάς των, παρὰ ὅλας τὰς σκέψεις σας, τὰς παρακλήσεις σας, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα. Σᾶς ἔχουν ἤδη δείξει πόσον σέβονται ἐσᾶς, τὰς πίστεις μας, τὰς σκέψεις σας, καὶ τὰς ἀνησυχίας σας. Εἶναι καλλίτερον νὰ μὴ ἐπαναλαμβάνετε τὰ ἴδια ἐπίπονα μαθήματα ἐπαναληπτικῶς μαζὶ μέ αὐτούς.
Τὰ ἐνήλικα τέκνα σας τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐγκαταλείψει κάθε εἴδους πνευματικὴν ζωήν (καὶ τὰ ἄπιστα τέκνα των, τὰ ὁποῖα κρατοῦν μακρὰν ἀπὸ τὴν Ἀληθινὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν) εὑρίσκονται εἰς τὸ στρατόπεδον ἐκείνων μὲ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ εἶσθε προσεκτικοί. Μὴ αὐταπατᾶσθε νομίζοντες ὅτι εἶναι κάτι ποὺ δὲν εἶναι. Μὴ θυσιάζετε ποτὲ τὰ ἰδικά σας πνευματικὰ ἀγαθὰ ὅπως τοὺς εὐαρεστήσετε, ἀνεξαρτήτως τοῦ πόσον κοντινοὺς νομίζετε ὅτι εἶναι πρὸς ἐσᾶς. Μὴ ἀναμένετε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ σκέπτωνται ἤ νὰ ἐνεργοῦν ὅπως ἐσεῖς ὅταν πρέπει νὰ ληφθοῦν κρίσιμοι ἀποφάσεις, καὶ ὅταν πρέπει νὰ ἐπιδειχθῇ ἀρετή, καὶ μὴ ἀναμένετε νὰ σεβασθοῦν ἤ νὰ ἐνδιαφερθοῦν διὰ τὰς ἐπιθυμίας σας ὅταν εἶσθε ὑπερήλικες ἤ ἀσθενεῖς διὰ νὰ φροντίσετε τὸν ἑαυτόν σας. Πόσοι ἄνθρωποι ἀπέτυχαν νὰ μάθουν αὐτὸ τὸ μάθημα καὶ ἀπώλεσαν τόσας πνευματικὰς εὐλογίας εἰς τὴν γεροντικήν των ἡλικίαν καὶ εἰς τὸ τελικὸν ἐμπόδιον!
Ἐὰν εἶσθε γονεὺς ὁ ὁποῖος πάσχει ἀπὸ αὐτὸν τὸν σταυρόν, πρῶτον, νὰ γνωρίζετε ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄλλοι Ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι γονεῖς ὅπως ἐσεῖς. Ζητήσατε ποιμαντικὴν καθοδήγησιν διὰ τὸ πῶς νὰ ἀντιμετωπίσετε τὴν οἰκογένειάν σας, καὶ μὴ προσπαθῆτε νὰ τοὺς σώσετε μόνοι σας, διότι ἡ ἁπλῆ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν δύνασθε. Ἴσως δὲν ὑπάρχῃ τίποτε ἄλλο ποὺ νὰ δύνασθε νὰ πράξετε παρὰ νὰ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας σας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἐντάξει. Ἡ προσευχὴ ὑπὲρ αὐτῶν μὲ εὐλογίαν θὰ τοὺς βοηθήσῃ, καὶ θὰ σᾶς προφυλάξῃ ἐπίσης ἀπὸ τὸ νὰ παρασυρθῆτε μετ᾽ αὐτῶν εἰς τὴν καταστροφήν, ἐὰν αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιλογή των εἰς τὴν ζωήν. «Εἰ δὲ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν» (Ματθ. 5:29).
Ἐπιλέγοντες τὴν Θέσιν μας
Ἐὰν αὐτὸς εἶναι καιρὸς κοσκινίσματος ὡς σῖτος, ἂς χρησιμοποιήσωμεν αὐτὸν τὸν καιρόν, ἰδίως αὐτὴν τὴν νηστείαν, ὅπως διπλασιάσωμεν τὰς πνευματικάς μας προσπαθείας. Ἄς φύγωμεν πρὸς τὰ ὄρη τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ὑπακοῆς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς ἀρχιποιμένας Αὐτῆς. Ἄς πράξωμεν αὐτὸ ποὺ μᾶς λένε νὰ πράξωμεν οἱ ἐπίσκοποί μας. Ἄς ἐξομολογηθῶμεν, ἂς κοινωνήσωμεν, καὶ ἂς ἐκκλησιαζώμεθα ὅσον συχνὰ ἐπιθυμοῦν οἱ ποιμένες μας. Ἄς ἀνανεώσωμεν τὰς προσπαθείας μας διὰ νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ διαβάζωμεν ἁγίας γραφάς. Ἄς ἀρχίσωμεν νὰ πράττωμεν τὰ πάντα μὲ εὐλογίαν καὶ νὰ ἀποστρεφώμεθα τὰ αὐτοθέλητα ἔργα. Ἄς ἐργασθῶμεν διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀντὶ δι᾽ ἑαυτοὺς καὶ διὰ τὸν κόσμον. Ἐὰν πράξωμεν αὐτὰ τὰ πράγματα, δυνάμεθα νὰ ἀναμένωμεν μόνον τὸ ἔλεος καὶ τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ Ἐκεῖνον νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ἐπιλέξωμεν σταθερῶς τὴν καλὴν θέσιν εἰς τὴν πλευράν Του, ὅπου εὑρίσκεται ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀγάπη, καὶ πᾶσα ἀρετὴ καὶ ἀγαθόν. Εἰς τὸν Θεόν, Ὁ Ὁποῖος μᾶς βοηθεῖ εἰς τὰ πάντα, καὶ εἶναι τὰ πάντα δι᾽ ἡμᾶς, ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμή, ἡ προσκύνησις, καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
